Seni Kalbime Kazdım Şiiri - Yorumlar

’seni…
’seni…
gördüm’

Yelkovanını yitirmiş bir zaman diliminde ilerleyen uykusuz bir gece,iflah olmaz çırpınışıma direnirken kanatlarım…seni gördüm.
Hayat denen akrep takibimdeydi ve öfkeliydi belli ki iflah olmaz geri dönüşlerime,üzerinden geçip gidişime ve yelkovanını yitirmiş bir zaman diliminde sırtına yasladığım bir kaç nefeslik dinleşime…
Bir andan bir sonrakine akmaktaydı zaman seni gördüğümde ve kırıp kanatlarımı düşüşe geçtiğimde..Sana yakın uçmak düştüğüm binlerce boşluktan uzaklaşmak ve artık boşluğa düşecek olmaktan korkmamaktı…Bilirdim..kırılsa kanadım,mavi şevkatinle saracaktın…
‘Fırtına kuşlarındanım…
Göçmendir aslım ve güçlüdür kanatlarım.
Şimdi düştüysem bil ki sende kalmak için onları kendim yaraladım…
Korkma! Dalgalansana
Unutma…
Fırtına kuşlarındanım…”

’sende…
kaldım’

Yadırganmayan bir yataktın…Gökyüzüne rest çekip inadına ve aşkına maviydin yağmurlu havalarda.Oysa ben seni bilirdim.
Sıradan bir göç yolu uğraklığında griye çalan öfkenden uzak dursam da bil ki hiç düşünmedim kirlendiğini ve hiç yitirmedim umudumu bereketine açken ruhum hiç düşünmedim içinde barındırdığın yaşama gereksinimlerimi tükettiğini,balıkçı kayıkları ve ağlarıyla örselendiğinde maviliğin…
Sende kalmaya geldim aslımdan vazgeçip,göç yollarına hiç bakmadım inan…Sende kaldım…
Üşüsemde yaklaşmadım güneşe,olduğun yerde seninle ısınayım istedim…Elimde olsa yükselip kanatlarımla taşırdım gökyüzünü içine,değildi…Kanatlarımdan vazgeçip uçmayı unutmayı denedim ve inan…İnan…Bunu gerçekten istedim…
İçim sızlamadı,kendime acımadım hem nasılsa ben fırtına kuşlarındandım.Keşke kırsaydın da,özünü saklamasaydın benden.
Keşke…Kendini yitirmene sebep olduğumu
düşündürmeseydin yağmurlu havalarda bile hep böyle şefkatliyken…
Sende kaldım…Kendini yarım bıraktın…Fırtınalara alışkındım oysa bu dinginlikte hep kendimi suçladım…
“Yelkovanını yitirmiş kaç zaman daha sürecek sanırsın
Beni dinginliğine hapsedişin
Mavi şefkatine gönüllü geldiğim esaretim…
Seni gördüm
Göç yolunda sıradan bir karşılaşmaydın
Sende kaldım
Korkma! Dalgalansana
At maviliğini ve griye çalsın yüzün
İnanmazsın ama
Öfkeni özledim yabancı karşılaşmalarda
Hoyratlığını bilirim
Dalgalan ve savursana
Fırtına kuşlarındanım
Unutma”

‘benden…
geçtin’

Alışmış mıydın varlığıma ki duymaz olmuştun sesimi? Alış mıydın koynuna saklanmış göçmen bir kuşu sarmaya? Alışmış mıydın bana ki unutmuştun yaşamam için gerekliliğini,maviliğin değil senin,içinin,tutsağı olduğum özünde beslediklerinin…
Alışmıştın tüm bunlara ve alışmıştın bu sessiz sakin kaygısızlığa ki hiç öfkelenmedin balıkçı kayıkları ve ağları tüketirken seni,yaşama sebebimi…
Açlığıma aldırmadın ve benim için kendinden tek parça ayırmadın…Söylesene ben mi yanılmıştım yoksa sen hep mi böyle fedakardın?
Kendinden geçtiğini sanıyordun oysa sen…Benden geçtin.
“Kanatlarıma uçmayı öğrettim yeniden
Zordu çünkü onca zamandır seninle ıslanmışlardı
Ağırlığını üzerimden atmak kolay olmadı…
Olduğun yerde kal
Dalgalanma artık hep böyle durgun kal
Saklandığım koynunu buldu hayat denen akrep
Akıttı zehrini.
Düşünme…
Belki de sonu böyle olmalıydı
Dayanmalıydım
Nasılsa direngendi aslım
Fırtına kuşlarındandım”

’senden…
gittim’

Yelkovanını yitirmiş bir zaman dilimindeyim…Hayır,artık uçmakta eskisi kadar iyi değilim.Üzerimde sularında ıslanmışlığın ağırlığı ve gözlerimde maviliğin var…
Seni yitirmiş bir beni çekiştiriyorum göç yollarına…
Söyleyecek çok sözüm yok artık…Ne sana,ne de ona…
Bir parçan var gövdemde,tekmeleyip duran ve ağrıtan bir sancı büyütüyorum içimde…
Söyleyecek sözüm yok…Ayrılık vakti yitirsen de yelkovanı,düşme benim gibi bir zamansızlığa
Neyse…
Şimdi bir yol bulup göçmeliyim okyanuslara…Kendimi doğurmaya…



‘Seni gördüm…
Seni sevdim…
Tüm şefkatinle nasıl da acıttın…
Yine de
Sende kaldım…
Kanatlarımdan vazgeçtim
Sen önce kendinden
Sonra
benden geçtin…
Göç vaktini bilirim
Şimdi
Ben
Acısam da ben
Yansam da ben
Ağlasam da ben

Senden….
Gittim.’