Seni Kaç Kelimeye Sığdırabilirim

Ne zaman kalemi alsam elime,
seni anlatmaya çalışırım.
Bilmem ki seni kaç kelimeye sığdırabilirim..
Ne zaman kucaklasam uzakları,
gülüşlerin sarar dört bir yanı,
onlarla kendimi avuturum.
Bilmem ki daha kendimi ne kadar kandırabilirim..

Belki denizi olmadı hiçbir zaman bu şehrin
ama hiçbir zaman da eksik görmedi kendini
martı uçuşturan şehirlerden.
Belki kanatların olmadı hiçbir zaman
ama asla eksik kalmadın özgürlüğünden
ve inmedin hiçbir zaman
martı kanatlarından..
Ve şimdi diyorsun ki
ben bu kadar özgür olabilmek için,
geleceğimi peşkeş çektim cellatlara.
Nasıl prangalar vurabildin yarınlara.
Özgürlüğün sonu olacağını bilen martı,
nasıl kanat çırpabilir ki bahara,
aydınlıklara...

Senin avuç kokunda,
bir çocuğun masumiyeti var.
Senin avuç kokunda,
bir annenin şefkatli dokunuşu var.
Ve senin avuç kokunda, gökyüzünün
o sonsuz kucaklayışı var sevgili...

Karlara bürünmüş bir dağın başında,
hiç üşümeden uyuduğum
en güzel uykuydun ömrüm boyunca.
Ve gecenin karasından
kırgınlıklarımızı kurban vererek çıkarken verdiğin,
"ben sana alıştım galiba" cümlesi kadar
güzel bir çiçek almadım ben daha,
rüzgarla arkadaş o uçurumun kenarından koparılmış.

Ne zaman dönüp gelsem uzaklardan,
sana ait bir şeyler oturur baş ucuma,
ısıtır yanaklarımı.
İşte o zaman bilirim
ben ancak bu kadarını kaldırabilirim..
Ne zaman kalemi alsam elime,
seni anlatmaya çalışırım.
Önce yağmur yağar,
hemen ardından güneş çıkar bu şehirde.
Bilmem ki seni kaç kelimeye sığdırabilirim..