Seni her andığımda sevgilim,

Seni her andığımda sevgilim,
Gözüm gökyüzüne takılıyor;
İkimizin sığa bildiği tek yer çünkü.
Seni her andığımda sevgilim,
Parklara koşuyorum.
İkimizin en çocuksu olduğu yer çünkü.
Seni her andığımda sevgilim,
Tren sesi çınlıyor kulaklarımda.
Kara bir trene binmiş gidiyorsun çünkü.
Seni her andığımda eriyorum sevgilim,
Geçmiş günlere isyan ediyorum,
Birlikte geçiremeyeceğimiz zamana küfrediyorum.
Ne kadar manasız oysa hayat;
Dünya hiç güneşsiz olur mu?
Gökyüzü hiç bulutsuz olur mu?
Geceler hiç aysız olur mu?
En önemlisi de sevgilim,
Bunlar oldu diyelim.
Kıyamet kopsa cihanda,
Yer yarılsa da içine girsem bir anda,
Korkarım ben seni ararım yine yanıla yakıla.
Çünkü; konacaksa eğer sevapta günahta tartıya,
İstenilecek bir helallik varsa, huzurda.
Benim sevabımda sensin günahımda, ey gözleri kara,
Ateşimi senden aldım ben yalan dünyada.
Burada da yanarım, helal olsun ne hakkım varsa sana..!