Seni Hatırladıkça Kendimi Unutuyorum

Bir kahve fincanında seni okuyorum şimdi,
telaşsız, acele etmeden.
Buğusundan yükselen o derin yalnızlıkta
isminin harflerini buluyorum.
Parmak izlerim bardağın kenarında kalıyor,
zihnim, aklıma takılan gülüşünde.
Her yudum bir hatıra şimdi,
her nefes, bizden eksik bir parça.

Sensizlik, odamın köşesine sinmiş eski bir kitap gibi,
orada olduğunu biliyorum,
ama dokunmaya cesaretim yok.
Pencereden süzülen solgun, isteksiz gün ışığı,
sanki seni hatırlatmak için düşüyor perdeden,
bir ânlık, gözümün içine.

Çünkü sen,
kalbimde bir ezgi gibi dolanıyorsun.

Hangi şarkıya dönsem,
yarım bıraktığın o cümlelerini duyuyorum.
Dilimin ucunda unuttuğum bir mısrâ gibisin,
bir türlü söyleyemediğim,
ama yokluğunu hep hissettiğim.
Hatırladıkça da
kendimi biraz daha unuttuğumu fark ediyorum;
parçalara ayrılıyor benliğim,
her bir parçası sana gidiyor,
senden döndükçe daha eksik,
daha yarım kalıyor.

Dünyayı susturmak istiyorum bazen,
Şehrin sokaklarında yankılanan sesleri kesmek,
araya karışan sirenleri, korna seslerini,
sadece sana dair ne varsa dinlemek için.
Adımlarını, mesela;
uzaktan gelen bir yağmurun
beton kaldırımlara düştüğünde çıkardığı ses gibi.
Ya da sesindeki çatlakları,

eski bir plağın hışırtısı gibi tanıdık,
ama hep biraz mâğlup.
Ellerim, senin ceplerinden düşen notlar gibi,
hep sana gidiyor,
ama her seferinde boş dönüyor.
Seni hatırladıkça da,
kendimi unutuyorum.
Bir sokak lambasının altındaki gölge gibi,
varlığın bir sanrı,
yaklaştıkça,
yok oluyorsun.

Ve belki bir gün,
bütün çıkmazların bir yerinde,
sokak arasında sıkışmış bir nefeste,
sen de beni istersin,
yalnızlığına.
Ama ben seni hatırladıkça kendimi unuturken,
nasıl dokunabilirim sana?