Seni Görünce Şiiri - Kazım Gök

Sen gidince gonca kaldı gülüm açmadı
Hasretin içimde kaldı benden kaçmadı
Yüzüm hiç gülmedi mutluluk saçmadı
Seni görünce yüzüm gülü kıskanmadı

Sen gidince çiçekler soldu açmadı
Özlemin yoruldu dermansız kaçmadı
Arılar tohumları alıp toprağa saçmadı
Seni görünce çiçek açtı arıyı kıskanmadı

Sen gidince çorak toprak gibi oldu içim
Yandı kavruldu kıvrıldı biçim biçim
Yaralarıma tuz bastım yandı içim
Seni görünce ümidim filizlendi ne biçim

Sen gidince hava nefesimi kıskandı
Kıstı, sesim çıkmadı, ciğerim paslandı
Destek için gamlı yüreğime yaslandı
Seni görünce saf oksijenle kıyaslandı

Sen gidince kalp atışlarım neredesin durdu
Nabız azaldı tansiyonum düştü dibe vurdu
Hekimler ritim bozukluğu diye duyurdu
Seni görünce değerler hemen yerine oturdu

Sen gidince gönül bahçem hazan oldu
Yaralı toprağa ayrılık tohumu doldu
Büyüdü kapkara çiçek açtı açtı soldu
Seni görünce güllük gülistanlık oldu

Sen gidince tuzsuz oldu benim aşım
Suratım asıldı yay gibi çattı kaşım
Dertten derde girdi dermansız başım
Seni görünce pamuk gibi oldu taşım