Seni Gördüm Düşümde Şiiri - İzzettin Akyapı

Seni ilk gördüğüm o gül bahçesinde
Yüzünün şavkıyla solgun kalan pembe gül
Ellerinin şefkatiyle sana eğilen
Dudaklarının rengini kıskanan
Yüzünde güneşe gereksinim duymayan
Sevginle beslenen pembe gül
Onu koparmaya kıyamayan ince yüreğin
Dalında kokladığın pembe gül
Kıskandım pembe gülü biliyor musun?
Sana bu kadar yakın olabildiği için
Teninin sıcaklığını hissettiği
Sevginle sulandığı için
Ruhunun güzelliğini inceliğini
Nakış nakış işlenmiş
Gündüz güneşe
Gece yakamoza benzeyen yüzünü
Ne tuhaf bedenin o kadar uzakken
Ruhun, tebessümün yanımda
Gölgene bakmaya hakkım yokken
Yüzündeki mazime dalmışım
Ürperti dolu yüreğim
Seni kendime fısıldamaya bile çekinirim
Seni gördüm düşümde
İçindeki yalnızlığı paylaşmak istedim delice
Kalbimdeki buzu eritip açan kardelen
Mutsuzlukların üstünü örten kartanesi
Seni gördüm düşümde
Orda kalmanı ne çok isterdim
Ama nafile sabah kapımı çalacak
Uyanacağım gerçeklere
Sen bana, bense düşüme kızacağım