Seni gönlümden azâd ediyorum

İlken masmavi gözlerinde kaybettim ben yolumu.
Bilemiyorum ki; sana nasıl anlatsam içimdeki bu duyguyu...

Sen bilemezsin muhtemelen.
Senin küçücük bir bakışının sinemde yarattığı heyecan ve coşku tufanını.
Yüzünde gökkuşağı gibi renga renk ışık saçan gülüşünün,
ziyâları denize yansımış güneş misali saçlarının,
mağrur ve edâlı yürüyüşünün,
yüzündeki her kıvrımın bir filmin kareleri gibi
an be an içime nasıl da işlediğini...

Geçebileceğini düşündüğüm bir sokakta yürürken
senin karşıdan gelebilme ihtimalinin bende nasıl bir tedirginlik yarattığını.
Seninle aynı ortamda bulunduğumda içimde kopan fırtınaları...

Senin gözüne daha güzel gözükebilmek için
giydiklerime, saçlarıma, dişlerime gösterdiğim özeni...

Sana anlatmak istediğim o kadar çok şey var ki;
sanki ne kadar anlatırsam anlatayım,
gerçekte anlatmak isteyeceklerimin
milyonda birini bile anlatamayacakmışım gibi hissettiğim için
sana bunların hiç birini anlatamadım.

Annem, "Işıkları sönük evin kapısını kimseler çalmaz." derdi hep.
Oysa ben senin görebilmen için yüreğimin bütün ışıklarını yakmıştım.
Ama sen görmedin, görmek istemedin belki de...

Biliyor musun?
Bu güne kadar birçok şeyi sevdim.
Çıplak ayaklarla yumuşak topraklarda yürümeyi mesela,
demli bir çayın kokusunu,
nisan yağmurunu,
güven veren şevkatli ellerin dokunuşunu...
Ama sana duyduğum sevgi bunların hiçbirine benzemiyormuş.
Dünyadaki hiçbir şeyin sana olan sevgim karşısında önemi yokmuş.
Aşk dedikleri böyle bir şeymiş.

Hayatımda birçok duyguyu senin sayende tanıdım.
Tıpkı senin bana "Sen iyi bir insansın ama..." ile başlayıp
söylediklerinle tanıdığım ve adeta ruhumu çarmıhlara geren,
mavi şiirlerimi yitik dizelere dönüştüren,
adına, "Platonik" dedikleri sözcüğü tanıdığım gibi...

Şimdi,
seni gönlümden azâd ediyorum ey sevgili!
seni gönlümden azâd ediyorum...