Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Yine yoksun gecemde,
Seni düşünüyorum...
Gözbebeklerimde büyüyorsun
Düşümdesin,,,
Sarılıyorum kokuna
Umutlarım, yürüyor sana
Her şeyim oluyorsun
Gece susuyor, seni dinliyorum
Haydi, konuşsana!
....susuyorsun! !
yüregine saglık saygıalrımla yıldırım şimşek
Seni düşünüyorum
Yok, ellerin ellerimde
Hüzünlü bulutlar geziniyor başım üstünde
Dinmeyen yağmurlar gözlerimde
Yokluğun cirit atıyor, bu şehirde
Sensiz geçiyor yıllar, zalimce
Ardı ardına bitiyor
Bana anlamsız, kahrolası her gece
tebrikler
akıcı bir uslubunuz var
yüreğinize sağlık
osman karahasanoğlu
Yine yoksun gecemde,
Seni düşünüyorum...
Bana uzak yıldızlarda gölgesin
Vedalaşıyor kollarım yokluğunla,
Sen kim bilir neredesin?
Kimin nesi oldun?
Kiminlesin? ..
Üstadem şapkamı çıkardığımı farzet.Son üç satır hançerledi yüreğimi.Yine de tesellim benim olmadığı gibi kimseninde olmadı hala istemesemde kendini ait hissettiği yerde duruyor.
Kaleminiz hep çağlasın üstadem.
Saygıyla kutluyorum
sen kimbilir neredesin\ kimin nesi oldun kiminlesin harika sevgili safinaz yüregine saglık *
Yine yoksun gecemde,
Seni düşünüyorum...
Bana uzak yıldızlarda gölgesin
Vedalaşıyor kollarım yokluğunla,
Sen kim bilir neredesin?
Kimin nesi oldun?
Kiminlesin? ..
harikaydı.....çok hem de....saygılar
Yine yoksun gecemde,
Seni düşünüyorum...
Gözbebeklerimde büyüyorsun
Düşümdesin,,,
Sarılıyorum kokuna
Umutlarım, yürüyor sana
Her şeyim oluyorsun
Gece susuyor, seni dinliyorum
Haydi, konuşsana!
....susuyorsun! !
Yine yoksun gecemde,
Seni düşünüyorum...
Bana uzak yıldızlarda gölgesin
Vedalaşıyor kollarım yokluğunla,
Sen kim bilir neredesin?
Kimin nesi oldun?
Kiminlesin? ..
***EMEGİNİZE SAGLIK MUHTEŞEM OLMUŞ KUTLARIM***
Anlamla, sıcacık duygularla yazıp emek verdiğiniz ve bizlere okuma şansı tanıdığınız için teşekkürler ve tebrikler...
Yokluğun içimde ateş, ağlıyor gece
Seni düşünüyorum binlerce...
Düşündükçe sevgim büyüyor
Sana geliyorum bir militan gibi sessizce
Sabah, öğlen, ikindin ve her gece...
Ayaklarının ucundayım bak işte yine
Tut ellerimden çek sinene
Yorgun gözlerim gözlerinde dinlensin
Sevgim, sevginle demlensin
Al ellerimi ellerine, avuçlarım doysun hasretine
Haydi, bana bir sevda türküsü söyle de
Güneşim olsun ay karanlıkta, ışıtsın
Ayrılık şiirleri silinsin, seni düşünürken
Yaktığım, yakamozlar denize gülümsesin..
................ama yoksun gecemde
küsmüştüm şiirlere yinede çocukçada olsa buraya gelince sanki onu görecekmişim gibi geliyor.
İyikide haberdar etmişsiniz şiirlerinizden çok beğendim yüreğinize sağlık.
İzninizle bu şiirinizi bir periye göndermek istiyorum.
Saygılarımla
Sevgi, özlem, sorgulama mükemmel bir şekilde mısralara yansıtılmış. kutlarım.
Sen kim bilir neredesin?
Kimin nesi oldun?
Kiminlesin? ..
Bir söz vardır...
özgür bırak gelirse senindir, gitmişse zaten senin degildir...
etkileyici bir şiir tebrikler..
Bu şiir ile ilgili 22 tane yorum bulunmakta