Yaşam denilen serüvende payıma düşen hüzünlü bir günde tanıdım ben seni. Sana her baktığımda geçmişe dair yanılgılarım geldi aklıma.
Sonra yanılgılarımı birer birer sorgulayıp umut vari günlere çevirmekti senli günlerde.
Kara kış gecesinde yazdan kalma bir gün gibiydi seni tanımak.
Her nefes alışımda aklıma gelmelerin içinden çıkılmaz bir hal aldığında anladım seni nekadar çok sevdiğimi.
Sana sevgimi söylemek istediğimde yüzümün kızarmaları gelir aklıma.
Şimdi hayalini kurduğum dağ evimde yalnız ben ve sen varsın.
Geleceğe seninle birlikte koşmak belki bu dağ evimde torunlarımızı sevmekti hayalim.
Hesaplarım tutmadı, bunu anladığımda yaşımın bir hayli ilerlemiş olduğunu fark ettim.
Sen başka kollarda bense yalnız başıma yaşamayı geçte olsa acı bir tecrübeyle öğrendim.
Seni düşünmek aklımı yitirme pahasına da olsa seni düşündüm.
Şimdi bana dağ evindeki deli diyorlar.
Oysa benim ne yaşadığımı hiç kimse bilmiyor ki. Bu yüzden kulaklarıma pamuk tıkadım yıllardır.
Çünkü Sen ömrümün geri kalanı gibi önemli, bir o kadarda gerçeksin.
Kayıt Tarihi : 6.3.2012 08:50:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Şahin Yiğit](https://www.antoloji.com/i/siir/2012/03/06/seni-dusunmek-109.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!