Seni Düşündüm Şiiri - Mehmet Karataş

İçimi en onulmaz acılar sardığı anda
Ben hep seni düşündüm.
Girdikçe girdapların en zorlusuna
Boğuldukça küfrün karanlıklarında
Ben hep seni düşündüm...
Gülüp geçti insanlar yüce sevdama
Açmasın diye tomurcuklarımı kırdılar,
Vakitsiz gecelerde...
Yüreğimi dağladılar
Umut çiçeklerimi kökünde kopardılar
Sonra bana dünyaları verdiler
Gel vazgeç sevdandan diye
Ben yalnızca seni düşündüm...
Düşlerimde çarmıha geriliyorum
Acımasız ellerde kor yüreğimi dağlıyor
Derken bedenden bir İsa çıkageliyor
Sabır sabır diye fısıldıyor yaralarımı temizlerken
Ben seni düşünüyorum...
Gönül kafesimden bir kuş uçuyor
Umutlarım uçuyor gönül kafesimden
Nemrutlar ateşten dağlar yığarken
Bir meltem esiyor derinlerden
Bir İbrahim çıkıyor ateşlerden
Ben seni düşünüyorum...
Sonunda yeniyorum onları yüce sevdanla
Nurunla kuruyor tüm bataklıklar
Yeniden yeni baştan karanfiller yetişiyor
Ben seni düşünüyorum...