Seni Düşündüm! Şiiri - Ahmet Doğan Konya

İnan ki sevdiğim
Bir an bile yapamıyorum
Düşünmeden seni
O kayığa binerken, kayıkta...
Hep seni düşündüm
Ha battık, ha batacağız
Gömüleceğiz azgın sulara
O haldeyken bile ben
Ölümü düşündüm,
Ahireti düşündüm,
Bir de seni düşündüm...

Yok, yok olmuyor
Hiç gitmiyor hayalin
Gözümün önünden
Sular bir canavar misali
Kükrüyorken bile ben
Geçmişi düşündüm,
Günahlarımı düşündüm,
Bir de seni düşündüm...

Sekiz gencecik insan
Doluşmuş küçük bir kayığa
Açılmıştık ki kıyıdan
Kararmıştı gökyüzü o an,
Fırtına ve yağmur, ardından
Sırılsıklam olmuşken bile ben
Anamı, babamı düşündüm,
Kardeşlerimi düşündüm,
Bir de seni düşündüm...

Fırtınanın ayazı
Dondururken ıslak tenimizi
Su almaya başlamıştı ki kayık
Ümitlerimiz tükenmişken bile ben
Vurunca kıyıya soğuk bedenlerimiz
Ulaşınca kara haber evimize
Yükselecek feryatları düşündüm,
Yaşanacak acıyı düşündüm,
Bir de seni düşündüm...

Dümeni de kopmuştu kayığın
Sürükleniyorduk çaresizce
Artık kurtulmamız çok zor,
Mucize derken bile ben
Götürülürken ardı sıra tabutlar
Omuzlarda, mezara
Yakılacak ağıtları düşündüm,
Akacak gözyaşlarını düşündüm,
Tutulacak yası düşündüm,
Anaların feryadını düşündüm,
Bir de seni düşündüm...