Seni Düşledikçe Islak Kaldırımlarda

Ruhumda ki kopan fırtınaya
Sanki doğada eşlik ediyordu,gökyüzünde
Fırtına kopmuş,aralıksız çakan şimşekler
Semayı kaplayan kara bulutların
Karanlığıyla daha beter kararmış olan
Gecenin zifiri karanlığını delipte geçiyor,
Bulutların sessiz ağıtlarımlardan topladıkları
Gözyaşlarım sağnak olmuş yağıyordu üzerime
Bense bütün olanlara aldırmaksızın
Dudaklarımda yalnızlığın zehri acı bir türkü
Yürüyorum ıssız sokaklarda bir başıma
Kaderin yaşamdan sunduğu acı tohumları
Yüreğimde yeşeriyor,yiten ümitlerim
Zehirli sarmaşık bedenimde dolanmış
Kanımı emiyor tükeniyorum.
Nasıl isyan etmeyecektimki yalnızlık denilen
Zehiri altın tepside sunarak
Yüreğime hüzün bulutlarından hicran
Yağmurları yağdıran kadere
Benim kaderim mi senden ayrı kalmak
Yüreğimde aşkın ölümünü yaşamak
Nasıl öfke duymayacaktım,sevdiklerimi
Birer birer benden alıpta meçhule götüren
Zalim kadere…
Nasıl intikam ateşiyle tutuşmasın yüreğim
Acımasız hayattan intikam almak için
İşte boşuna kopmuyordu ruhumda fırtınalar
Boşuna eşlik etmiyordu gökyüzü bana
İçim o kadar öfkeyle doluyduki
Aldırmıyordum ne yağan yağmura
Ne de gökyüzünde ki fırtınaya ve de gecenin zifiri
Karanlığını gündüz gibi aydınlatan şimşeklere
Çünkü …
Benim ruhumda kopan fırtınalar daha büyük
Korkmadan yürüyorum gecenin zifiri karanlığında
Bilinmeyen bir meçhule doğru…
Beklide yeni bir umuda yürüyüştü bu
Yada makus kaderim den bir kaçışmıydı
Kim bilir ne bekliyordu bu yolun sonunda
Beni…
Seni düşledikçe ıslak kaldırımlarda
İçimde ki öfke sanki kayboluyordu
Öfkemin yerini, şüpheler,sorular almıştı
Ne yapıyordum ben,nereye gidiyordum
İliklerime kadar işleyen yağmur altında
Kaçabilmek mümkün mü kaderden senden
Unutabilecek mi yüreğim tüm yaşanmışları
Özlemleri, kederleri,acıları…
Unutabilecekmiyim seni yaslı gecelerimde
Neler oluyordu bana cesaretim mi kırılmıştı
Yoksa kaderime boyun eğip teslim mi
Oluyorum sana…

25.02.08 İzmir