Seni Düşlediğim Yerde Şiiri - Zelot Ekrad

Seni düşlediğim yerde
Bir yabancı ölür
Yabancı olduğu bir sessizliğin
Eşliğinde, bir yabancı gibi
Benzemeden hiç kimseye,
Olduğu yerde.

Seni düşlediğim yerde,
Yağmurlar ertelenir bulutlardan.
Buğdayi düşler gebe kalır
Hayal kırıklıklarına.
Ekinler yine ekilir,
Ve toprağa yine bir umut düşer.

Seni düşlediğim yerde,
Sokaklar maviye boyanır.
Belki her sokağın başında,
Elinde umudun fırçasıyla
Grilere direnen, elleri nasırlı
Bir işçiye rastlanır.

Seni düşlediğim yerde,
Bir göç dalgası başlar,
Gerilerden çok ilerilere.
Çocuklar büyür
Esareti, yok sayılmayı
Ve yalnızlığı hiç tanımadan.

Seni düşlediğim yerde,
Her şey olduğu gibidir.
Ne kimyevi kargaşalar
Ne atomvari nefretler
Hiçbiri ulaşamaz
Seni düşlediğim yere.

.Seni düşlediğim yerde,
Ne insanlar düşler cenneti
Irmaklar ve huzur içinde,
Ne de layık günahlar işlenir
Bedenin uğurlanacağı cehenneme.

Seni düşlediğim yerde,
Ne ussuzuna rastlanır
İnsan soyunun,
Ne de yüreğine
Nefret tohumları ekenine.

Seni düşlediğim yerde,
Kelebekler kamikaze
Dalışları yapar,
Usulünce akıp giden nehirlere.
Kelimeler yorgun düşer.
Akıllı bombalar
Tahliye edilir hiçliklere.

Seni düşlediğim yerde,
Depremler olur bazen,
Ölür enkaz altlarında
Vaktince kurtarılamayanlar.
Bazen her şey çok güzeldir,
Bazen her şey acıdır
Seni düşlediğim yerde.

Seni düşlediğim yerde,
Bir duvar yazısı çarpar gözüme.
Kısadır, özdür.
Göçlerden bahseder, öfkelerden,
Bir dudak bükümü ayrılıklardan.
Yapayalnız kalırım.
Şehrin gürültüsü altında ezilirken
Rastgele yaşatmaya çalıştıklarım.

Seni düşlediğim yerde,
Ben bir ben olurum,
Bir de bana hasret.
Bazen kendime kanarım,
İçim çekilir.
Seni düşlediğim yerde,
Beni çocuklar bile kandırabilir.