Seni Dumanlar içinde de Seviyorum

Kanarcasına yalın ateşe yürümektir sevi. Bir bakıma güvercin kanatlarıyla geliyordu sevinin çağrıları mısra mısra... Böyle işte...

Buraları yağmursuz kalmazdı, yağardı yaz olsa bile... Oysa sonbahardayız artık yağmurun damlası bile yok...Ve nice geceler uykularımızı ekmek bıçağı ile bölüp paylaşarak, visal sağnaklarında nasıl da sırılsıklam olurduk..
Anımsadın mı? Şarkılara-şiirlere bir bir kulak verişimiz vardı ki...Yoksa unuttun mu?

Az önce pencerimi açarken gece uzun siyah ipekli şallar gibi odama nasıl da sağılıyordu ve nasıl da uyarlanıyordu tan basımlarına...Titriyor ve epriyordu gece...Tatlı bir sabah yelinin akışında yorgun gözlerime, sevgilinin saçlarını omuzlarına aşağıya salışının gecesi çöküyordu...Aslında sevgiliyi düşlemekten, sevgilinin saçlarını her çözüşünde tan basımına ermenin mutlu yorgunluğu düşerdi gözlerime,

Tam unuttum sandığım bir anda, apansız sen düşersin aklıma. Her nefeste üfürdüğüm dumanda sen sinersin gözlerime.. gördüğüm kadar sigaraya yeniden başlamama kızıyorsun. Kaç sigarayı yaktım ve iki duman sonrası bastırdım kültabağına... Gülüyorsun kırılmış sigara dumanında bile.. Anladım kurtulamayacağım, seni kırılmış sigara dumanlarında gülerken görmekten...

Oysa, uzaklığın özlemindi, içimdeki ateşin dumanlarıydı sana üflediğim... Senin sevindi, her nefeste içime doldurduğum... Senin özlemindi beni dumana tutsak eden... Sana ulaşamamaktı duman içre duman oluşum...Ve Senin dumanlar arasında gülüşünce duman olmaktı gözlerinin ılgarında...

Artık hem kızabilir, hem de gülebilirsin dumanlar içinde... Çünkü seni öyle de seviyorum...

KÖMEN