Seni Doğuruyorum Şiiri - Mehtap Karaman

sen doğarken yıldızların kuşatmasında mıydı
penceren?
yüzündeki aydınlık oradan mı kaldı
bulutlu ömrümdeyken şimdi yüzün
penceremi yıldızlar kuşattı
hiç bu kadar güzel değildi
yıldızlar ve gece
sen olmadan önce...

nice ıslanmıştım
tuzlu bir tat değerken dudaklarıma
haykırışlar iç organlarımı zedelemişti
ayrılıklara suskun tepkilerimde
sanmıştım ki
kalbim sevmek işlevini kaybetmiş
sanmıştım ki
ciğerlerim yetmez artık bir aşkın solunumuna
ama şimdi
artık işe yaramaz dediğim yanlarımdan
seni doğuruyorum...

saçlarımda huzurun yolunu çizer ellerin
uzaklaştırır boğulduğum sulardan
bir bahçeye açılır;
içinde en sevdiğim çiçekler açan
bir akşamüstü seni beklerim
ocaktaki iki tas çorbayla
getirdiğin ekmeği paylaşmak için
çok geçmeden farkındayım
en büyük zenginliğimin
kapıdan girişin olduğunu...

ağustos2006