Seni Çok Seviyorum Be Çocuk!

Senin de mi kirlenmiş bir yüzün vardı çocuk,
Mutluluğu unutmuş gözlerin, sevmeyi ertelemiş bir kalbin…
Hayatın acımasızlığıyla savrulup duran benliğin…
Bunların hiçbiri senin suçun değildi biliyorum.
İnsanlar, ah o senin çocukluğunu yaşamana izin vermeyen
Kalpsiz ve ruhsuz insanlar!
Elinde özgürce havalanan bir uçurtmayı çok görmüşlerdi sana.
Sokakta herkes gibi top oynamayı da…
Saklambaç oynamaya, salıncakta sallanmaya,
Yemyeşil kırlarda koşmaya, misket oynamaya
Bunlara nasıl hakkın olamazdı ki senin?
Körlerin, sağırların, sevgisizlerin dünyasında
Kaybetmiştin çocukluğunu.
Senin çalışmaktan yorulmuş ellerin vardı çocuk.
Zorluklardan, belki de ezilmişlikten katılaşan kalbin…
Güvenmeye korkan kuşkulu gözlerin…
Kırmışlardı seni, canını acıtmışlardı.
O üzerine zırh olarak giydiğin duvarlar bundandı hep.
Herkes mi hep böyle oldu be çocuk?
Biri çıkıp da hesapsızca, karşılıksız sevmedi mi seni?
Sana sığınanlar hep bir şeyler mi aldı senin çocukluğundan?
Düşlerin, umutların, sevinçlerin… bundan mı yaralıydı?
Ve ben çocuk her şeyi değiştirmek için kondum yüreğine.
Varlığım ve sevgim sil baştan bir hayat içindi.
Yetmez miydi sevgim?
Bu pis dünyayı sevgimizle ve iyiliğimizle arındırabilirdik biz.
Bizi sevenlere yüreğimizin temizliğini aşılayabilirdik.
Bizi kötüye dönüştürmeye çalışan insanları görmezden gelebilirdik.
Biliyorum ki tanıdığım en koca yürekli çocuktun sen.
Başaracaktık, başaracaktık…
Ve sen sevmeyi bilmesen seni bu kadar sevebilir miydim ben?
Seni çok seviyorum be çocuk!