Seni Çok Sevdim Şiiri - Funda Menekşe

Ben seni hiç görmedim ama sevdim.
Altın saçlarını, mavi gözlerindeki bakışı,
Pelerinini savuruşunu, elini cebine atışını,
Vakur duruşunu değil sadece
Ben seni fikirlerinle sevdim.

Ellerinden tutmadan, gözlerine bakmadan,
Sesinden şarkılar dinlemeden sevdim.
Sevdim kara tahta başında yazdığın harfleri,
Haklarıma sahip çıkışını, kadına verdiğin değeri,
Bu topraklar için dökülen alın terini sevdim.

Kalpağın başında, palton sırtında,
Geçen ömrünü savaş meydanlarında,
Uykusuz gecelerini okuma aşkıyla,
Ben seni, gülümsemendeki sıcaklığınla,
En çok da vatan sevdanla sevdim.

Ben seni hiç görmedim ama…
Evimde, okulumda başarılarda,
Dünyaya karşı dimdik duruşumda,
Dalgalanan bayrağımda,
Okunan ezanımda sevdim.

İşçi tulumuyla fabrikalarda sevdim seni.
Hasat yaparken bereketli topraklarda,
Oy verirken sandık başlarında,
Bilimin, ilimin peşindeki çocuklarda,
Edirne’den Ardahan’a vatanımdaki izini sevdim.

Ben seni hiç görmedim.
Oturmadım masanda, yanı başında,
İçtiğin kahveye arkadaş olamadım hiç.
Ama resmini her gördüğümde,
Bana verdiğin ilhamı sevdim.

Tutunup her nasihatine, hatıralarına,
İnanıp bana gösterdiğin aydınlık yola,
Her çalışmamda seni anmayı,
Atatürk gibi düşünüp, Atatürk gibi yaşamayı,
Ben seni görmedim ama sen olmayı sevdim.