Seni Bulduğumda Kaybetmiştim Zaten

Beyoğlu'nda bir meyhaneye gitmiştim. Gece geç saatlere kadar içmiştim. Kendimi toparlayıp tam kapıdan çıkıyordum ki; arkamdan adımın seslenildiğini duydum. Sesin geldiği yöne baktığımda; köşede bir masada tek başına oturan tanımadığım bir bayan gördüm. Seslendiği kişinin ben olmadığımı düşünüp tekrar gitmek için hamle yaptığımda, ismimin yanında soyadımı da seslenince dönüp ona doğru gittim. 'Afedersiniz sizi tanıyamadım efendim. Lütfen yardımcı olur musunuz' dedim. Oturmamı işaret etti. Oldukça sarhoştu. Elleri titriyordu.. Umutsuz bir görünüşü vardı.. Neredeyse parçalanmış cüzdanından solmuş, kirli, aşınmış, siyah-beyaz bir fotoğraf çıkarıp bana uzattı. Resmi görünce tüylerim diken diken oldu. Onu tanımıştım. Üniversite yıllarımızda Beyazıt meydanının bir köşesinde birlikte çektirdiğimiz resimdi. Evet o ilk aşkı tattığım üniversiteden arkadaşımdı. Yüzüne tekrar baktım; derin çizgiler ve anlamlarını okuyamadığım kızarmış gözler gördüm. Evet o idi; 20 yıl önce aşık olduğum üniversitedeki arkadaşımdı. Oldukça yaşlanmış ve oldukça çökmüştü.. Onu görünce içimde birdenbire mutluluk okyanusları çırpındı.. Onunla tekrar o eski günlere dönebileceğimiz düşüncesi ve o günlerin mutlu manzaraları beynimden film şeridi gibi geçti. 'Seni hiç unutamadım, biliyor musun' dedim. Çevredeki insanların dikkatini çekecek kadar gürültülü şekilde kahkaha atmaya başladı.. Ardından derin derin iç çekip ağladı.. Yanında tam olarak ne kadar oturduğumu bilmiyorum. Konuşmaya çalıştım ama yeterince konuşamadım. Çünkü oldukça sarhoştu. Unutkandı. Cümleleri tam kuramıyordu. 'Üsküdar'da oturuyorum, gel bu akşam misafirim ol' dedim. 'pezev........ngimi bekliyorum, beni gelip alacak.. gelemem Üsküdar'a falan” dedi. Son cümlelerini sanki beni hiç tanımıyormuş gibi söylemişti. Kalktım. Kapıya doğru yöneldim. Benim uzaklaştığımın farkında bile değildi, elindeki rakı bardağıyla konuşuyordu.. Beyoğlu’ndan Beşiktaş motorlarına kadar ağlayarak yürüdüm. Yolda 'seni bulduğumda kaybetmiştim zaten' diye mırıldanıp durdum. İşte gerçek hikayesi bu şiirimin. İnsan yaşadığı sürece nelere tanık oluyor görüyorsunuz işte.. Herkesi mutlu hikâyeler yazabilecekleri yaşantılar diliyorum.