Seni Bir Suçmuş Gibi Üstlendim!

(Ayten için...)

(’HAYAT LEKESİZ BİR KELİME, YAŞAMAKSA ALABİLDİĞİNE KİRLENDİ! ..’)

/Cinayet mahalinden ayrılırken ipuçlarımı bıraktım! ..
kimse görmedi toparlamaya çalışırken dağılmış yalnızlığımı! /

seni ansızın,
bir suçmuş gibi sevdim
çocukluğumu düşürdüm
infilak eden geleceğimize
Senin için, bu soruşturma
bu suçlanmalar! ..

seni bir suçmuş gibi üstlendim
kendimi siper ederek...
yüreğimi haykırabilmek için-
yokluğunun altında boğulmamak için
yaralarımı düşürdüm,
paramparça, başı ve sonu belli olmayan aşkına.

hep senin içindi
bu yenilgi,
sevdamın en delikanlı yanının-
alçakça tekmelenmesi
bu telaş, bu endişe,
bu parçalanma,
senin için
kendi derinime çekilmemin acısı,
tek-derdi sen olan-kirlenen masumiyetim! ..

pimi çekilirken şehvetin! ..
utangaç öpüşmelerime kir birikti-
yine ıskaladım mutluluğu...

ve eşkıya gecelerde,
yalnızlığımın akordunu yaparak,
ve geçerek bir kemanın tiz sesinden
çürüterek tellerini! ..
ve çürüyerek,
bir çağın matemiyle,
hepsi, herşey senin içindi
hepsi bir coğrafyada yaşamaktı.

paslı bir ünlemdik günlerin çarmıhında
birbirine dargın iki yaraydık! ..
ilgisini çekemediğimiz köhne hayatta...
’yazılsam ayrılığın menziline,
söz nereye uçar yalnızlık nereye-sensiz! ..’

sevincini ve abarttığın uygar acıları bırak
içimizde başı bozuk şarkılar eskimekte!

en çok gözlerini anımsıyorum
sonsuza dek
kaybettiğim! ..

kaybolmuş bir çocuktur artık aşk...

sil gözünün yaşını! ..
sil gözünün yaşını! ..

(Birdal ERDOĞMUŞ/2008/)