Seni Benimle Aldattın Şiiri - Emine Tansu

İstediğin ben değildim. Benliğindi enikonu uzanan yanındaki. Parmaklarımdan devşirdiğin ılık yaz ateşini oynattın perdede. Yerle yeksan arasında, kaşla gözün; ortaçağdan kalma bir tiradı bağladın cehalete. Akşamda soğuyan gölgen ökçeye yapıştı, yetişti en sadık yanlışa adımların. Görünürde kimseler çoktu, aldırmadın. İçinden zaman geçmeyen bir ayrılık daha ısmarladın sevi’ye...

-bir-
adı vardı/ yaşıyordu/suni bir ilk yardım cümlesinde…

Alkımı çok olur kıyısı ovaya sıfır kentlerin. Altından geçen değişmeden durur geniş tayfında. Sarı saman kokulu damlarından düşen, yıldızlara tutunur çıkmak için rüyasına. Dar sokaklarına geniş hayaller kurulur, hatta kaybolunur evlerin avlusunda. Arastasında kirli- kağıt uçurtmaları çocukların, yeşil zeytin, kuru lavaş, bayatlamayan geçmiş… Müzeye çevrilmiş açık hava, cereyanda kalmış manastır, gözleri maviyi çalmış zangoç… Haritanın sol alt köşesinden, ölçeği tespit edilememiş bir yalnızlığa uğurlanmış coğrafya… Yüksek, rakımlı, yani kapı, yani sen bir bakıma. Sıkı sıkıya kapanan, açılmayan; açılsa, yangında bile ilk kurtarılamayan…

Yakılmış bir köy, ağıdı olacağını bilmez mukaddes yazgının. Oysa her şey bellidir başlamadan. Hepi topu bir gece, iki ateş, yarım intihar… Sakar yolcular sayıklar uyku arasında yaşamı, şimal her günü öldürerek doğar. Yolunu şaşırır taze bir kervan. Terkisinde ağır uyaklar taşır, ırzından mesul kızlar. Zedelenen yerinden reşit, terk edilen yerinden münferit sayılırlar. İşte tam o ünitenin imalı teneffüsünde yakalar seni kırlangıçlar. Uykunda serin saadet, zulanda gizli düş. Güneş çıkar, yüzünün yarısı yanar. Zerdali gözlerinde büyür Mardin, ıssızlaşır içinde koca bir adam…

-iki-
Vasati kırk çöp/ azami otuz yarın
morga kaldırılmış bir alfabede rastladım/ölüydü artık adın

Gidiş en çok bu kente yakışır, bu kentte yaklaşır resmi plaka yalnızlıklar birbirine. Odalarında kuru neşe, çekmecesinde randımansız mesailer biriktirir memurlar. Kalenin burcunda kenar mahalleli çocuklar çalar Zenger Paşa’nın apoletlerini, her sıradan yol gibi durur Karanfil gitmeyene. Meşrutiyette gayrimeşru bekleyişi ağır vesaitlerin, at yokuşunda katı nasır yadigârı Neşet’in. Çok hüzünlüdür hikayeleri, bozkırda yeşerenlerin. Biz küçükken, büyümeyi düşlemedik bu şehirde. Hele kibrit çöpümüzden en uzun ayrılık çekilsin, hiç istemedik. “Yine de, nedense, ışıklar bu kenti güzelmiş gibi gösterir her gece...”

Gün yarısı nöbeti geçirir dağ taş, odada bekleşen yalnızlık vurur yüreğin aymazlığına. Muştu, miladı yok kitabelerin ana fikri gibi çakılır İsa’nın avucuna. Nafile, çivi de kanar, bir başkasını ihlale giderken uluorta… Asfalttan sızan her karanlık, bir öyküyü uğurlar su dökmeden arkasına. Ay batar, yüzünün ikinci yarısı çıkar ortaya. Her sözcük senzede, her ayrıntı tenden ziyade. Kendi yenilgisinin galibi, keyfin garip kederi, çetin bir ısrarın zavallı neticesi, yalana dolanmadan büyüyen sen… Kentin gibi sokuldun şahmeran zindanına, eğreti ağınla ördün çatlamış duvarı. Herkesin içinde saklandın ayıbından. Bilsem, yürümezdim toprağından…

Aynı betonarme yapının ağzından,
Posta kutusuna bırakılmış bir dipnot gibi düşüyorum yerçekimine inat!
Altıncı kat
Seksen,
bir kaçamak aşağıda bulunacak ihanetin
güle güle yazık yolcu!
seni benimle aldattığından bellidir diyorum,
Bozkıra yerleşen göçebe bir faildir Mardin! ...