Seni Beklerken Şiiri - Şehmus Kartal

Bu kent derin uykuya daldığı gecedeyim,
Bir tek ben uyanığım seni beklemekteyim.
Hani olur ya dönsen belki şafakta bana,
Pusuda bekler gibi yorgun gözlerim sana.

Perişan durumdayım kapanmıyor gözlerim.
Geceden şafağa dek seni arar gezerim,
Sevgine mağlup olmuş beklemeye alıştım,
Ancak böyle durumu ben hiç yaşamamıştım.

Uzaklara gitmekle kim bilir mutlu musun?
Benden kurtulmanın da coşkusu içindesin.
Ama şöyle bir dönüp biraz bak ta geriye,
Arkanda bir yürek var neden yaralı diye.

Peşin sıra sızladım arkana da dönmedin,
Bütün geceler boyu gözyaşı döken bendim.
Derbeder olmuş adam görenler böyle diyor,
Bu tablo neden sana bir şey hatırlatmıyor

Sana var git yoluna demek gelir içimden,
Ancak onu diyemem kopamıyorum senden.
Çünkü tahtın kurulmuş gönlümün sarayında,
Bir işgalci gibisin gönlümün sevdasında.

Sen benim hayatımın sade bir dünyasısın,
Uzaklara gitsen de yaşantıma bağlısın.
Sana olan bu aşkım yanıyor yüreğimde,
Volkan alevi gibi hep yanar içerimde.

Çünkü her gece seni şafaklarda beklerim,
Beklemeye alıştım bilmesen de beklerim.
Feryat ve çağrılarım bırak ta sessiz kalsan,
Karşılık vermesen de içimde hep sen varsın.

Bir cevabın yoksa da kendi halime bırak,
Yalnız dünyamda kuytu beni mekânda bırak.
Bu sevgime karşılık yalnız seni beklerim,
Umursamazsan beni tavrımdan vazgeçerim.