Seni Beklerken Şiiri - Ali Türkmen

Nemrut’un mehtabını kaldırıp yerinden
Yerine seni, seni koysam ben
Sonra bulutlara resmini çizip
Yağmurlar yağarken seni beklesem
Yağmurlarda ıslansam seni beklerken
Sonra gelsen uzaklardan
Ben seni her zerremde beklerken
Çıkıp gelsen ben hasretinden bitmişken
Çünkü bitirir hasretin
Sensizliği hecelerken
Ben her gün yeniden başlarım
Seni beklerken

Geriye kalmışsa bir umut dualardan
Açılan ellerim Allah’ a ayan
Duamla bedduam yan yana düşerken
Gönül defterinden taşan adın
Amel defterine düşer
Başka bir diyara kalır bu hesap
Melekler adını uzun uzun yazarken
Gönül defterimi yırtıp yaprak yaprak
O cüretkâr kalemimi kırarak
Sen kimsin derim aynalara
Melekler dururken, yar adını yazacak
Sana saygısızlığın cezasını verirken
Kendi mahkememde kendimi yargılarken
Ninni söyler gönlüme hükümler teselliler
Hıçkırıklarımı uyuturum sesim titrerken
Ben ettiğim dualardan utanırım
Seni beklerken

Yaz, bahar, kış değil bu mevsimler
Cennet mi cehennem mi seçemiyorum
Zaman su misali akıp giderken
Kaç mevsim can vermiş yolunu gözlerken
Kaç yılımı vermişim kara toprağa
Seni beklerken

Beşinci bir mevsimdir şimdi yaşadığım
Tarifi akıllara zarar,
Ben kaç mevsim harcamışım
Mevsimine kapılmış giderken
Yalan olmuş tüm zamanlar
Seni beklerken

Bir dünya güzeline müptela gözlerimden
Gözyaşı düşmez artık, pınarlar kurur
Gözden düşecekler gönülden gelir
Gözlerim olur dikiş tutmaz bir yara
Kan sızar her yerinden
Gözlerim, işlediği suçun cezasını çeker
Seni beklerken

Yar hançerin kalbimde saplı dururken
İlk bakışın aklıma demir atmışken
Gözlerimde perdedir senin hayalin
Kaldırıp atmaya yetmez mecalim
Nereye baksam aynı manzara
Her çehre gözlerime aynı sureti serer
Artık bekleyişler gelmene değil
Ben seni sensizlikte bulmuşken
Ben sende kaybolmuşum
Seni beklerken