Seni Beklemiyorum Şiiri - Emre Ayvaz

Seni Beklemiyorum
Geceyi sarıyorken
Sessizliğiyle hüzün
Yavaşça yıkılıyor
Yalnızlığı gündüzün
Kelimeler ararken
Üzerime çöküyor
Gitmenin gururuna
Kanıp eskiyen yüzün
Gözlerimi bana ver
Kendimi bu anlamsız
Gecede bulmalıyım
Ölüp kurtulmalıyım
Gözlerine sunulmuş
Bu efsunkar mezardan…
Anlamın peşindeyim
Yitik adımlarımla
Ümidimi ezmeyen
Cümleye soruyorum
Aşkın neresindeyim
Belki de sesindeyim
Efkarıyla esrarlı
Bir ney nefesindeyim
Yılların hesabını
Bu sükunet veriyor
Bunca bahar dururken
Hazanı düşlüyorum
Gömülüp bir girdaba
Bittiğimi resmedip
Gözlerimi dövüyor
Maziden gelen rüzgar
Seni mi bekliyorum
Tüm anlamsızlıklara
Gözlerinden doğacak
Kelimeler sunarak
Sabahı müjdeleyen
Sesler güvercinlerden
Saçlarında o rüzgar
Yüzünde sade hüzün
Ne kadar göstermesem
Ve bilmesen ne kadar
Gizlice ağlıyorum
Sensizlikten erirken
Sana gel demiyorum
Seni beklemiyorum…