Seni Beklemek İçin Gidiyorum! .

Yorgun olmak değildi korktuğum, “Yılgınlık” devrildi üstüme.. “ Kasım rüzgarları eserken kasırgaya dönüştü kini..
Kan yürür sanırdım damarlarımda, oysa taşıdığım öfke sandal olmuş dalgaların arasında, batmaya yakın
Hüznün mısraları perde perde çekilirken gönlümün uzak ufuklarına, gecenin gaddarlığıyla tanışmış ömrüm
Kalanları düşlerken, gidenlerin insafsızlığında can vermiş, yaşadığını sandığım ne varsa
Vuslat sarhoşluğu yaşanırken terk etmiş namluyu firak denen öldürücü kurşun
“Kadir’di” adım, sadece “Kadir”
“ Kader” olmuş, günahsız “i” harfi acımasızca katledilirken
Sonra satır satır dökülmüş “konfeti” misali, yüreğimden aşka dair ne varsa ve sebebini bilmediğim bir cüretle
Ölümün, “ölümsüzlüğüyle” tanışmışım davetli olmadığım bir maskeli baloda
Ve… ve tek kişilikmiş sahnede ki oyun! .. Ve tek perdelik! ..
Yağmur damlaları gibi dökülürken umuda ait ne varsa, karamsarlığın üzerinden nihayete doğru kayıp gitmiş, kaçarcasına
ATEŞİ YAKAN ATEŞİ arar olmuş gönül! .. Nefeslendikçe arasında küllerin
Zamanın tik-takları dairevi bir döngü içindeyken, arzın kabuğuna iter olmuş nevbaharın uyanışlarını
Şiir şiir anlatılırken “şiirleşen sevdalar”, bir nakkaş titizliğiyle bezenmişti kâinat
Rakkaselerin raksı Mevlevi ayinine dönüşmüş yıldızların gökyüzün deki dansına nazire ediyordu
Nihayet karabasana döndü rüyanın en mavi yerinde ve silkinerek uyandı uykusundan
Gecenin meltemi çöreklenirken zamanın üstüne, güllerin kokusu sardı çiğ damlası karanlığın slüetini
Ve senin gölgen düştü, umutlarımın ve yarına dair kırık hayallerimin içine
Hasret saplanıverdi yüreğimin mahzeninde ki en ücra köşeye kadar

Aynı sabah değildi bu sabah ve aynı güneş değildi doğan! ..
Zaman ve mekan savaşıydı bu ve bilmem kaçıncı vuruş! ..
Dakikalar ömrü vuruyor, her vuruşta bir daha öldürüyordu
Beni değil, ölümü öldürüyordu! ..
“ Ölüm” ölüyordu! ..

Sanma ki; ben de ölüyordum
Ben ölüme …. Sadece “SENİ BEKLEMEK İÇİN GİDİYORDUM! ..”