Sana kalan duygularımın kırıntılarıydı, göstermeden saklamaya çalıştıklarım.
Sen beni hissiz sanarken gerçekleşiyordu tüm olanlar.süpürge aralarında kalıyordu anılarım süpürürken, biraz melankoli biraz saçmalık.
Zamanın geçmesini izliyordum hani nemli gözlerle ve zaman inadına yavaştı.geçerken seni benden alıp götürmeyeceği gün ışığı gibi açıktaydı.adına benzetmeler yapmaya başladım zamanla.Bir insanı öldürüyor başka bir insana can katıyordum.Katılan her canın eksik kıyısında.
Komikti yapılmaya çalışılan.Kendimden hariç olan her şeyi kandırmaya çalışmak.Mazinin göz kırpışıydı her sendeleyişim, adının duyulmasıydı kulaklarımın uğultusu.ve kalbimin acıyan yanıydı sana sunduklarım..
Öyle zordu ki bir şeylere anlam katmak, sanki boşuna bir uğraş.sonra yeniden acıyanlar –eller-gözler-kalp ve dahası...sonra bir alışkanlık furyası..resmin içimin kararan yanı oldu.her gecenin ayazında ihtiyaçla koşuşum resmini gördüğümde derin bir nefes çekişim sanki oksijen tüpüne bağımlı bir hasta gibi hayat soluklayışım.sonra diz çöküp halıya ağlayışım.
Sonra….vazgeçme furyası.gülümseme çalışmaları..her yerden her şeyden kaçma sevdası. Seni bana getiren neydi ve seni alıpgiden?
Birkaç sözüm daha var..şimdilik…susuyorum….
10,04,2010
Akif KurtKayıt Tarihi : 12.4.2010 10:49:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (2)