Seni Bağışladım Çünkü Beni Çok Üzdün

İzzet öldü,sen bana bir mektup yazdın.
Sarmaşıklarla örülmüş bahçede bütün bir yaz
Bana yazdığın mektubu okuyarak ağladım.
Ağlamak; bir umutsuzluktu belki ben hep umutsuzdum
Ağlamak; bir kaçışdı belki ben hep kaçtım
Ağlamak; bir yanılgıydı belki ben hep yanıldım
Ağlamak; bir hataydı belki ben hep hata yaptım.
sarmaşıklarla örülmüş bahçede bütün bir yaz
Seni bağışladım çünkü beni çok üzdün.
Yaz geçti,yağmur yağdı,sonbaharın pası birikti içime
Kurumuş yapraklar,ozan askerden geldi,
Daha neler oldu kimbilir benim bilmediğim?
Benim bilmediğim bir beş vakit namaz var aslında,
Ayrılıkları da bilirim ihaneti de
Kardeşliği de bilirim ölümün soğuk elini...
Koynumda gezerdi yılan gibi sokardı sessizce,
Herkes sessizliği sever,ben sevmem nedense.
İzzet de koltuğunda taşımayı pek sevmezdi
Hukuk kitaplarını ama okumayı çok severdi
Bir de şiiri,geceyi severdi ancak karanlığı sevmezdi
Bu kenti değil kentin kalabalıklığını severdi,
Yalnızdı...kendi gibi yaralı olan ne varsa severdi,
Bu yüzden hiç solmadı yakasındaki karanfil.
İzzet öldü,sen bana bir mektup yazdın.
sarmaşıklarla örülmüş bahçede bütün bir yaz
Bana yazdığın mektubu okuyarak üşüdüm.
Üşümek; bir mutsuzluktu belki biz hep mutsuzduk
Üşümek; bir korkuydu belki biz hep korktuk
Üşümek; bir yalnızlıktı belki biz hep yalnızdık
Üşümek; bir şiirdi belki biz hep şairdik.