Paslı kapı gıcırtılarında saklı bir yüzün var senin, umut gibi sade yaşam kadar sahici... Dışarda dumansız ocak iklimi, esrar perdelerine asılmış gölgeler.. Amansız yalvarışlar peşinde.. Varlığına muhtaç insanların yüreklerini taşıyorsun memleketinde, her adımında istekli isteksiz ve gerekçesiz sarhoşluklar, dağılmanın eşiğinde topralanmışlığı oynuyorsun, ceplerinde yaşayamadığın mutluluklar ve hep hüzün bulutları gözlerinde.. Kendini bu dünyanın en içinde hissediyorsun acılarından daha canlısın, farkında olmadan yalınlığa kaçtığın oluyor kimsesizliği benimsemiş ruhunla.. cansız.. Hiç unutamadığın sahte dünyaları rüyalarında görüyorsun zaman zaman, düşüncelerinde çırpınan tozlu sevda sözleri..
Sevgiyi özlediğinde koşturmacalı işlerle boğuyorsun kendini, sanıyorsun sadece! kendine zaman ayırmanın manasız bir boşluk olduğunu ve senin yaşadığın memleketteki sana muhtaç yüreklerin yaşama şansını azdırdığını biliyorsun.. Sana muhtaç yaşamak nasıl bir ideoloji anlamaya, bu duyguyu kavramaya çalışıyorsun isli ve gayet donuk gecelerin mum kokusuna dalmış gözlerine uzanarak.. yorgunsun.. Kaçışlarınla boğduğun bünyen yenik düşüyor zamanın uykuya aç midesine.. Sabah hiç planda olmayan koşturmacalarınla daha fazla öldürüyorsun kendini, ölmeyi sevdiğini söylüyorsun yaşama tutunarak..
Kimsenin bilmediği gerçeklerin var oysa seninde, kendine bile itiraf edemediğin sevgilerin, kokuşmuş baskılardan koparıp edebiyetini tanımadığın dünyalarda özgürleştiriyorsun mühürlü gençliğini, varlığına muhtaç yüreklerin gözlerindeki damlaları hiçe sayarak, unutarak onların üşüyen sevinçlerini.. Sanki görmemek için duymamak için ve tadmamak için yetiştirmişsin bunca zaman siluetindeki huzurlu mananın sana kattığı işlevselliği, güzel olduğunu inkar ediyorsun, kendini yaşlı buluyorsun ve yarım ağız esprilere heba ediyorsun etrafında saçılan ışıltıları.. Sanki kendini arıyorsun tanımadığın insanların yabancı ve gösterişli mertebelerinde, yükseklerden hoşlanmıyorsun fakat seviyorsun senin düşüncelerine onay veren seni sahiplenen her türlü olguyu..
Yabancı suratlarda aradığın kendi yüzün ve kaybettiklerin oysa.. Bulmaya çalıştığın senin saklıların.. Kırık aynaların romantizminde bile yüzün var senin, kendine acı vermeyi sevdiğin için kırıyorsun aynalardaki kendini, karanlık düşüncelerin içinde yeşermiş nazenin ve mora çalan bir gülsün oysa.. Çaresizliğin başından okşamayı seviyorsun, çaresizce çareyi aradığında bomboş ellerin sancıtıyor ceplerindeki mutluluklarını..
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
