Seni aramak Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

SENİ ARAMAK
Karanlık gecenin ardından
Lambası patlak sokakların kaldırımlarında Seni aramak için yollara çıkmıştım
sokak köpekleri , kuşlar, banklarda cenin şekilde uyuyan sahipsiz, itilmiş, terk edilmiş insancıklar
hepsi şahitti seni aramaya çıktığımı
İnsan şuurunu kaybederde bulmak için bayağı bir çaba sarf eder ya
Aynı öyleydi seni aramam
Şuurumu kaybetmiştim
Tüm şehir seni bulmam için seferber olmuştu, şahitti hepsi.
İçtiği sigaranın sararttığı sarı bıyıklı Adıyaman'lı bir dayı da şahittir seni nasıl aradığıma
Çünkü son sigarasını bile o uzattı bana
Sevdiğim, aradığım
Auran o kadar yüksekti ki bastığın yerlerde hala etkin vardı
Yürürken sokağınızda ellerimi küçük bir çocuğun yürüdüğü sırada ellerini duvarlara ya da simetrik somut bir yere sürterek yürümesi
Aynı öyle
Belki sende sürtmüşsündür ellerini o simetrik eşyalara
İşte,
sanki ellerine temas ediyormuş gibi sokağınızdaki tüm somut cansız eşyalara hatta kurumaya yüz tutmuş ağaçlara bile ellerimi sürttüm
Öyle delice hissetim ki
Sanki parmak uçlarımda voltajı yüksek sanayi elektiriği çarpması
Aynı öyle ellerim, parmaklarım
Hatırlarsın parmaklarım parmak uçlarına değince elektrik çarpardı
Kalbim, sanki tekrar çalışmaya başlardı.
Öyle hissettim öyle yaşanılası
Sonra
Sırtımı yasladım bir kaldırıma
Ellerim başımı arasına almış
Yoldan geçen herkes,
Herkes anlıyordu seni aradığımı
Şimdi benden uzaklardasın sevdiğim
Kokun uzakta
Gözlerin uzakta
Ellerin uzakta
Ve benim hayatım artık tuzakta
Seni bulamazsam idam edilirim.
Tek kurşun kafamdan
Üzerindeki kandan anlarsın aldığın kazakta