Seni anlatmaya.. Şiiri - Zübeyde Varlı

Coştu gönlümün dili sarıldım sayfalara
Yazacağım seni de kalem kağıt yeter mi
Ab-ı hayat gibisin can geldi sahralara
Bitse de fani ömrüm senin sevgin biter mi

Mevlam saldı içime bu sevgi uçsuz umman
Kalu beladan geldi gerekmez buna bürhan
Bağrım başım üstüne ettim ruhunu sultan
Kovsan bile bu garip otağından gider mi

Çöle düşen yağmur’um, ruhun ruhumu sarar
Diyemem inan sana ne arkadaş ne de yar
Dengin yok ki içimde zirvelerde yerin var
Bu kalpteki kor ateş artık sensiz tüter mi

Gücüm yetmiyor bunu satırlara dökmeye
İştiyakım hudutsuz muhtaç gibi ekmeğe
Kalemimle birlikte önünde diz çökmeye
Geldik, engin yüreğin bizi kabul eder mi

Baktığım aynalarda Bana bakan göz senin
Bahar yağmuru gibi tatlı tatlı söz senin
Zemheriyi ısıtan güneş gibi öz senin
Sana müştak bu gölge ışığında yiter mi

Bitanesin, cevhersin, Yunus ‘un hallarında
Vuslata dualarım cennetin yollarında
Muhabbet denen eşsiz ağacın dallarında
Tahtın kurulu iken bülbül-i yad öter mi…