Seni Anlatmak Şiirlerimde

Seni anlatmak şiirlerimde öyle çalakalem karalayarak değil
Gayet aklım başımda, belki bir mısrasını bile günlerce düşünerek.
Kahveyi soğuturum, yazamam.
Dışarda bir martı öter, elim titrer, yine yazamam.
Çünkü sen, öyle bir geçtin ki içimden
Sokaklar ıssızlaştı, duraklar boşaldı,
Radyolarda artık şarkılar bile seni sormuyor.

Biliyorum, kolay değil seni yazmak
Bir yangını, söndüğü yerde anlatmak gibi
Ellerim is kokar hâlâ, dudaklarım duman.
Sözcükler, seni görünce usulca sırtını döner
Kimi zaman bir kelimeye saatlerce bakarım,
Olmaz, eksik kalır, çünkü sen tam’sın
Ve hayat, senin eksikliğini tamamlayamıyor.

Bir apartman boşluğu kadar sesin
Bir gece yarısı kadar eksik,
Bir çay bardağı kadar ince,
Seni anlatmak, öyle yalnız bir iş ki bazen
İnsan kendi içine göç etmek zorunda kalıyor.
Sana dair ne varsa, sokuyorum ceplerime
Bir fotoğraf, bir saç teli, belki solgun bir bilet
Sürgün bir tebessümle bakıyorum sonra aynaya
Kendime benzeyemediğim zamanlardan kalma.

Hatırlıyor musun, konuşmalarımız
Yürüyüşlerimiz bile şiir gibiydi,
Kimi zaman Nazım’ı anımsatırdı gözlerin
Kimi zaman Edip gibi susardık, ama en çok
Turgut gibi eksilirdik günden,
Azalırdık her gece, çoğalmak için sabaha.

Şimdi sen, hangi sokaktasın bilmiyorum
Ama bil ki, her sokağın köşesinde bir cümle seni arıyor
Belki bir çöp kutusunda unutulmuş bir hece,
Belki bir duvar yazısında başıboş bir fiil.
Ve ben, her gece yazmaya oturup
Yine de hiçbir kelimeyi yakıştıramıyorum sana.
Çünkü sen öyle bir şeysin ki,
Anlatmakla tükenmeyen bir şiirin
Eksik yazılmış son kıtasısın belki.

Ve bu yüzden,
Seni anlatmak, öyle çalakalem bir heves değil
Bu, biraz ölmek gibi
Biraz susmak,
Biraz da bütün kelimelere küsüp
Sadece seni beklemek.