Seni Anlatmak Kelimelere İşkence Etmekmiş

Seni düşününce gözlerin geliyor aklıma
Sonra dalıp gidiyorum
Bütün gökyüzünü izliyorum orada
Güneş parlıyor
Yıldızlar parlıyor
Mehtap parlıyor
Mehtap deyince yüzün geliyor aklıma
Ruhunun saflığı ülfet olmuş yüzünle
Tenin, gül yaprakları gibi kadife yumuşaklığında
Dudakların mey kadehi gibi aşkı hatırlatıyor insana
Sesinin büyülü tınısında Atila İlhanın şiiri geliyor aklıma
Ben sana mecburum bilemezsin diyorum ve takılıp kalıyorum
Ben sana mecburum…

Sesin ölümsüz bir bestenin güftesi gibi uğulduyor kulaklarımda
Orhan Veli gibi kapıyorum gözlerimi
Ama ben seni dinliyorum
Saçların deniz gibi dalgalı
Nefesin fırtına olup esiyor
Belin dal gibi incecik
Bir rüzgarda kırılacak sanıyorum
O narin topuklarınla bastığın yerlerin sesleri
Bir akarsuyun sesi gibi çağlayarak yayılıyor sokağa
İnsanlara gösterdiğin nezaketin
Tavırlarındaki zarafetin
Kelimeleri seçişindeki özen
Hitabetindeki özgüven hak ediyor saygıyı
Yaratılana gösterilen sevgiyi görüyor
İşte hayatın kendisi diyorum
Seni anlatmayı burada kesiyorum
Çünkü kelimelerin kifayetsiz kalışını yaşıyorum
Seni anlatmak kelimelere işkence etmekmiş anlıyorum…

©
03 – 02 – 2019
02 : 12