Seni Anlatmak Geceye Şiiri - Elbeyi Eyyu ...

Gece oldu yine,
sessizlik kapladı içimin duvarlarını…
Ne bir ses, ne de bir nefes…
Sadece ben ve kırık dökük zaman.
Penceremde titreyen ay ışığı, gözyaşımın yerini biliyor artık.
Yıldızlar bile sormuyor neden solduğumu,
zaten onlar da yalnız, tıpkı benim gibi!
Kendime anlatıyorum Seni,
sanki bilmezmişim gibi, her gidişini,
belkide bu sefer dönmeyecek oluşunu, başa sarıyor tekrar, tekrar yaşıyorum.
Bir sigara sönüyor ellerimde,
yokluğunda sönmesini ümit ettiğim nefesimin yerine…
Bir şarkı çalıyor uzaktan.
Hemde tam unutmaya çalıştığım yerden.
Ve ben,
sana anlatamadıklarımı…
geceye fısıldıyorum usulca, muhalefet edercesine suskunluğuma.
Olurda ay duyar, ulaştırır Sana rüyanda…
Bu gece yine Sana yazıyorum,
elimde kalem, dilimde düşüncelerim!
Kendime dikte ediyorum duygularımı…
İçimde yanan ateşi revize eder gibi.
Sadece yıldızlar duysun istiyorum aslında,
ay sussun üzerime.
Adına gelince, sessiz anıyorum Seni,
yanıyor ruhumun dört bir yanı,
her harfin içimde, ateşten punto gibi…
Dudaklarımın ucunda değil,
kalbimin en manzaralı köşesinde taşıyorum Seni.
Geceyle konuşuyor, anlatıyorum özlemini.
"Nasıl olur da bir bakış,
bir ömre bedel olur?" diye soruyorum.
Sessiz, ama çok şey anlatır gibi duruyor gökyüzü.
Pencerem bu gece sana açık,
gelseydin ya sevgili,
sarılmazdım, incitmezdim… üşürsen bile sadece,
bir bardak çayın buharında ısıtırdım ellerini.
Söylemeden çok şey anlatırdım Sana,
çünkü bende ki Sen, hatıramda öyle kalmış;
suskunluğumu bile anlar gibiydi bir zamanlar.
Geceye anlatmak Seni,
aslında kendime itiraf etmek gibi biraz…
Dışarı yansıtmak istemesemde, delice sevdiğimi,
ve hâlâ unutmamak için direndiğimi.
Sensizliğe anlatırken derdimi…
bir ümitsizliktir, sarıyor benliğimi!
Yinede Sen duyma, kıyamam!
Yakıştıramam hüznü güzel gözlerine…
Büyük aşklar böyle sonuçlanır işte,
sabahı gelmeyecek gecelere sığınılır, hudutsuz bir özlemle…