Seni Anlatamadım Şiiri - Gül Özlem

Mutluluk ağacı yapraklarını dökmüştü erkenden
Öyle apansız oldu ki gidişin
Vedalaşamadık bile sen giderken
Ne otuz yedi yaşında aramızdan gidişine
Ne de özleminin bir dağ oluşuna
Alışmak ne zordu bir bilsen
Nisan yağmurları yine apansız yağdı
Özleminden kavrulmuş yüreğime
Yokluğunun yansımasıydı yüzümdeki mutsuzluk
İçimdeki ise her zaman ki burukluk
Her anneler gününde yaşadığım hüznü
Bugünde yaşarken
Boynum yine büküktü
Annesini yitiren çocuklara üzülürken derinden
Ölümü sana konduramazdım
Karatoprak acımadan kıyarken sana
Ben saçının bir tek teline bile
Kıyamazdım
Çok acılar yüklendim
Çok yokluklar yaşadım
En çok da senin yokluğuna
Alışamadım
Hele o başımı göğsüne yaslamayı
Çocukluğumdaki gibi saçlarımı okşamanı
Yavrum deyişini
Bir bilsen nasıl da çok özledim
Seni öyle çok anlatmak istedim ki canım annem
Seni ne kalemlere,ne kağıtlara
Nede anlamlara sığdıramadım
Adına şiirler yazmak istedim sayfalarca
Cennet kokan satırlarla
Oysa!
Kelimeler yumruk olup dizildi boğazıma
Yine ellerim titredi
Özlemin sardı her yanımı
Öyle acıdı ki yüreğim
Öyle korktum ki sensizlikten
Kokunu getiren özlem yüklü rüzgarlara bile
Seni soramadım
Seni anlatmayı öyle çok istedim ki canım annem
Kocaman bir özlem oldun da
Bak yine anlatamadım
Yaramı kendim sarmayı
Hayatta dimdik durmayı
Senden aldığım güçle öğrendim
Seni bugünde rahmetle anarken
Yine sensiz oluşuma yanarken
Gözlerimi dökercesine ağladım
Mezarın bile öyle uzaktaydı ki benden
Kır çiçekleri derleyip,yanına gelemedim
Ama çok dualar ettim sana
Meleklerle çokca selam yoladım
Anneler günün kutlu olsun canım annem