Seni Anlatabilmek Şiiri - Baki Ortak

Seni anlatabilmek…
Ne söz yeter,
Ne dil yeter,
Ne de alfabetik bir dünya…
Hangi harfi sunsam, eksik,
Hangi heceye yaslansam yarım kalıyor cümlelerim.

Sensizlikte bir rüzgâr eser geceme,
Karanlığın kulağına seni fısıldar,
Ben duyarım—
Gecenin bilmediği, sabahın anlamadığı bir mırıltı…
Bir yanım çocuk gibi ürkek,
Bir yanım çığlık kadar büyük
Ve ikisi de sana doğru…

Bir gülüşün var,
İnsanlığın bütün ağırlığını unutturan.
Bir bakışın var,
Kendi ömründen fazla yaşayan.
Ben o bakışların gölgesinde büyüyen bir ceylanım;
Ürksem de dönüp yine sana sığınan…

Dünyanın bütün yolları seni tarif etmeye çalışır,
En uzun yol içimde döner,
En kısa yol kalbime değer.
Ben her adımda seni ararken
Sanki sen hep benden önce varıyorsun gittiğim yere.

Kelimeler diz çöker bazen,
Ben susarım,
Susuşumun içinde sen konuşursun:
“Gel…” dersin,
“Gel ki eksik olan tamam olsun…”
Ben her seferinde yeniden yanarım
Ve küllerimden sana kalkan olurum.

Sevda dedikleri buysa,
Ben çoktan sınırlarını aştım.
Gördüğüm her ışık seni hatırlatır,
Her gölge seni saklar,
Her rüya senden bir parça taşır.

Sabaha bıraktığım dualar hep sana değsin isterim;
Geceme bıraktığım sırlar hep seni korusun…
Ben seni yaşarken
Zamanı değil, kendimi unutuyorum.

Ve şimdi…
Bütün mısralarımı sana doğru eğiyorum,
Bütün nefesimi seninle tamamlıyorum.
İşte bu şiirin son kıyısında—
Sözü kalbime, kalbimi sana bırakırken
Bir imza düşüyor yüreğimin tam ortasına:
— Kul Ortak…

KUL ORTAK