Seni andıkça hisleniyorum!

Duygulanıyorum
Ne haddime olduğunu bilerek
Öylece dalıyor, dağılıyor, sessizce hıçkırıyorum

Ölümü anıyorum
Halime bakarak ne ağırlaşıyorum
Kalbimde ki boşluğun kadriyle fetreti yaşıyorum

Evet yaşadım
Hakkıyla kanmadan öyle aktım
Nefs nizamıyla zorunlu kalmadan hiç uğraşmadım

Nerelerde
İzler bıraktım, hoyratça daldım
İhsandan ne anlardım, ihlâsa abanmaktan kaçtım

Zevklerin
Devranına öyle adanmıştım
Varlığı hiç tükenmeyecek sandım şimdi yalnızdım

Etrafıma baktım
Hazin bir şekilde hazanı yaşadım
Cazibeler, her zaman benimle kalacak sanmıştım

Efradıma daldım
Yalnızca onlara masraf sunandım
Emanetten ben ne anlardım hali menfaate bıraktım

Şimdilerde
Sokak aralarında kaldırımda
Sürüklenen yapraktan farkımın olmadığını anladım

Geç kalmıştım
Makam için ülfeti bırakmıştım
Nihayetin nefeslerinde bahtımın fakirliğine yandım

Suçlu bendim
Kendinden habersiz nefestim
Nefsin gelgitlerinde ömrümü nafile yere tüketmiştim

Ayalimden habersiz
Refikam ise hasret içinde dehliz
Kederler şimdilerde çok renksiz, kefenler ise isteksiz

Musalla fakir
Yalnızlıkta soluklanan zakir
Misafirlerine hissiz bir kabir, omuzlar nihayette zahir

Ne kalacak
Umutlar filizlenmeden
Hasenat ekilmeden, hizmet öncelenmeden yozlaşacak