Seni Anarken Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Seni her anışta böyleyim işte;
Yüzümde sonbaharların hüznü,
Avuçlarımda boşluk, ellerimde umarsızlık,
Bedenim iğneli fıçılarda ve kan revan içinde,
Yüreğim küllenmemiş yangın yeri,
Kemiklerim teslim olup gitmiş sızılara,
Gözlerim yaşlara,
Kurban edip bırakmışım kendimi bir büyük karasevdada
Savaşlara.

Seni her anışta, canımı çekip alıyorlar içerimden,
Yüzüme yüzüme kapanıyor tüm açık kapılarım,
Pencerelerim kafesleniyor, demirleniyor,
Elimde kalıyor tutunmak istediğim dallar,
Zehir-zakkum oluyor yediğim-içtiğim,
Yollarım oluyor adımlarımın altında
Kördüğüm.

Süs için mi bu sonbahar havaları odamda?
Süs için mi karanlık yangınlar içindeyim,
Duvarlarımın duvarlar üstüne kapanması süs için mi,
Dört duvar arasında kapısız-penceresiz kalışım,
Olur-olmaz anlarda ağlayışım,
Kendi ayaklarımın üstünde duramayışım,
Bir rahat soluk alamayışım süs için mi?
Gönüllü geriliyorum çarmıhlara, seni anınca,
Bir devin ökçesi altında ezilmeyip de ne yapsın
Karınca?

(BİR ESİNTİLİ KUŞLUK VAKTİ isimli Serbest Şiirler înden > 39-40/100)