Seni Şiiri - Sebahattin Kömürlü

Seni,
Seninle,
Baş başa bırakıyorum...
Ve
De
Bi daha
Adını anmamak üz re,
Sonsuza dek beynimden,
Tüm varlığını atıyorum.
Değil mi ki,
Dünya
Böyle kalleş,
Ve
Bu kalleşliği
De
Bulaşmış insana,
Ben,
Benle
Tek başıma,
Bi
Kuyruklu yıldız gibi
Dolaşacam semada…
Ara
Sıra,
Kaldırırda başını,
Bakarsan yukarıda,
Bir çaresizlik göreceksin bundan sonra,
Demek isteyeceksin belki,
Lakin,
Hiç
Bir sözcük gelmiyecek aklına,
O,
Deli
An larınla,
Ve
De,
Anı larınla
Dersin belki,
“Bir
Ozan vardı
Adıma,
Dizeler karalardı,
İstanbul’un,
Karanlık sokaklarında.
Bi
Başına…
Ona,
Öyle zulüm ettim ki,
Bile, bile,
Aldım,
Yüreğini avuçlarıma,
Fırlattım kaldırımlara…”

Bak, göreceksin,
Bundan sonra,
Her bir kaldırım taşı
Ağlamada
Yüreğimin
Halına…