İlk başladığımda;
seni
o muhteşem ihtişamınla
hayal edilemezliğinle
meditasyonlarımın içine sıkıştırmaya çalışmıştım.
Günde ikişer saat
odamın kapalı kapıları ardında...
alnımın ortasında o kuvvetli ışık...
annemlerde 'ne oldu bizim çocuğa?
doktora mı götürsek acaba? ' merakları...
ne yapsınlar?
kaç kişi normal karşılar? ..
kaç kişi elini taşın altına koyar ki bu hayatta? ..
hepsini seviyorum
ben böyle öğrendim o ışıktan...
Şimdi ise;
seni
ne o meditasyonlarıma,
ne okunan binlerce bilgiye,
ne de hiçkimsenin içine sığdırmıyorum artık.
sadece herşeyimi, kendimi
baktığım herşeyi
sana verdim.
(Nisan 2007)
Ömer DalmanKayıt Tarihi : 14.4.2007 19:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!