Şengül Yenge Şiiri - Kemal Karapıçak 2

ŞENGÜL YENGE
Yemenisi al yazmadan
Entarisi gül basmadan
Üzüm toplarsın asmadan
Sen neymişsin Şengül Yenge.

Topuğa kadar fistanı,
Bağ,bahçe ana vatanı.
Tutar uçanı,kaçanı
Sen neymişsin Şengül Yenge.

Her şey kendi el emeği,
Bazen olmazdı yemeği.
Beşe bölerdi ekmeği,
Sen neymişsin Şengül Yenge.

"Ne istiyorsun bacından,
Bacın ölüyor acından"
Desede verir ucundan
Sen neymişsin Şengül Yenge.

Gün doğmadan evvel kalkar,
Koyun, keçi, inek sağar.
Yere göğe; eser,coşar.
Sen neymişsin Şengül Yenge.

Her işe kendisi koşar
Beş bebeye birden bakar,
Ayda bir saçını tarar,
Sen neymişsin Şengül Yenge.

Ak elleri tezek kokar,
Sobasında onu yakar
Bilmezdi gam,keder,efkâr.
Sen neymişsin Şengül Yenge.

Akşam olur,çorap örer.
Yırtık dize yama diker,
Her derdine sabır serper,
Sen neymişsin Şengül Yenge.

Yaz günlerinde sıcakta
En küçük çocuk kucakta,
Kâh orakta, kâh ocakta,
Sen neymişsin Şengül Yenge.

Dikiş bilir, nakış işler,
Damağa yapışmış dişler.
Ne hayaller ve ne düşler,
Sen neymişsin Şengül Yenge.

Nice evin bacasısın,
Her sofranın duasısın,
Köyde, köyün anasısın,
Sen neymişsin Şengül Yenge.

Misafirden usanmazsın,
Yorgunluğa sızlanmazsın,
Boş sofrayı boş saymazsın,
Sen neymişsin Şengül Yenge.

Tahta kaşık, bakır kazan,
Etrafında döner zaman,
Gurur duyulacak insan,
Sen neymişsin Şengül Yenge.

Gece sabır, gündüz çile,
Kalbin açık her bir dile.
"Bismillah" her yeni güne,
Sen neymişsin Şengül Yenge.

Derdin püskül püskül yenge.
Çilen sana ödül yenge.
Bir kerede sen gül yenge,
Sen neymişsin Şengül Yenge.

Kendin kestin göbeğini
Bozmadın geleneğini,
Öpüyoruz yüreğini,
Sen neymişsin Şengül Yenge.

Kemal Karapıçak - ÇORUM