Doğruyla yanlışın
evrensel senfonisiydi
özlemlerle sönmeyen
aşkın köz acısı.
nalsız sürdük atları
tutku dağlarına
bir dağ yoncasından bekledik
anlık mucizeleri
kayıp giden zamandı
nisandı,deremedik gülleri.
ne aşkı yaşayabildik
ne de doğanın zarif inceliklerini
yağmur sonu suladık
bahar çiçeklerini.
Benim için ağladı annem
gözlerini yitirdi.
gecenin bir yarısına
anlam yükledi
sabahı giydirdi düşlerden öte
bir elinde güneş,akıttı sevgisini
mor menekşelerle bezendi
dağ yamaçları.
meltem rüzgarları esti
seven yüreklere
türkülere uyandı bahar dalları.
yine de üşüdü ellerim
ben ağladım,onlar güldü.
ölümsüz aşklar
küskündü ay ışığına
ay silinir mi geceden
sildi yolundan tüm güzellikleri.
annem ağladı gözlerini yitirdi
soldu yüzünde açan nar çiçekleri
döküldü gözlerinden
asırlık inci taneleri.
Avuçlarımda kalan
nar kırması,bir tutam sevgi.
yüreğimden akıp giden
insan seli
yolumu kesen,yeminli sır aynada.
Ve aşktan kalan
dudaklarımdaki tarifsiz tat
çocukluk anılarımdan kalan
elmalı şeker tadında.
yüreğimde büyüttüğüm
aşkın vazgeçilmez üstünlüğü
kör gözlü devin maceraları.
son tren kalkışında
yüzümde beliren derin çizgiler
tutkuların dalgalı girdabında.
ay ışığı indi dipsiz kuyulara
derin bir yara açtı geceden
perçinli bir gülüşle
şarkılara bıraktı aşk dilini.
yeni bir şiir yazıldı,reçinesi sevgi
su gibi aziz
su gibi duru
bir dağ çiçeğine sindi
annemin kokusu.
ey ruhundan yeniden doğan gün
korkularla yaşamak
ruh yalnızlığıdır
Tanrı’nın yalnızlığını sevdir bana.
Kayıt Tarihi : 27.4.2021 22:11:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
