Senfoni! Şiiri - Nurten Ak Aygen

Nurten Ak Aygen
67

ŞİİR


0

TAKİPÇİ

Senfoni!

Şimdi artık susabilirim
içim konuşurken
bilmiyorum
hemde hiç bilmiyorum
yaprak döken ağaçlar gibi kimbilir hissiz
hangi denizin içine batıyor başımın içinde doğan güneş
uzaklarda ufukların çizgisinde birleşiyor
akşam çöküyor her akşam

biraz daha yorgun düşüyorum hayata
gel el gibi durma
seni sensiz yaşamakta
utangaç ay
ve kurşun sıkıyor geceye bu şimşekler

ve eski bir para gibi saklanan kederler
eski cüzdan içinde gün ve geceler
içinin dip köşesinde tenhasında sabahlıyor
mademki gülmüyor geceler
mademki söndü ateşte kıvılcım içimde
bırak güller ağlasın gülün dikeninde solsun

sonbahar ikindisinde yanan su
geçip gidiyor hayatın içinde bir denklemin
öyle ölebilirim ki, yapraklar gibi
Kış uykusuna dalan zamanda kırık bir saz gönlüm
Bak rodrigonun gitar konçertosu çalıyor
uluyan rüzğarda

ne garip sustu evren bir seni dinliyor artık
bir çocuğun çelimsiz ayakları yırtık pırtık üst baş
sırtında küfesi
oysa nasıl da tekmelemişti
küfeyi babası ölünce yol ortasında sezerek kötü kaderini

nasıl gülebilirim ki nasıl
sığınacak bir liman arama telaşında bütün kuşlar
batan gemilerin yolcusu doğan çocuklar
İstasyonda trenler ağlıyor
ah daha dün her gün dün oluyor pecerelerde
mavinin hasreti örseliyor övüyor
beyaz mendillerde isi kalıyor siyah gecelerin

portakal rengi gün ağarıyor şafakardan
kızıl güller açarken
sen beni unut bir köşede
cam göbeği dalgalı denizlere at

inleyen alkışları duymayan beethoven aşkına

uyut beni rüzgarın dizlerinde ninniler söyle

Köyler kentler uyansın dağların eteklerinde

hadi çal

hadi çal

çıldıran öfkeli bir senfoni
duymasın kulaklarım işitmesin
şu koca anaların yüreklerinde yanan harman yerini
yarın ertesi cumartesi anne! !

16.09.2016

Nurten Ak Aygen
Kayıt Tarihi : 16.9.2016 15:03:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!

Nurten Ak Aygen