Senfoni Şiiri - Osman Balkıs

Bütün yıldızları yandı gecelerimin,
Rüzgarsız bir yel değirmeniyim.
Yüksekte çok yüksekte
Ulvi makamlardayım.

Bir dervişin abasına sığar mı dünya?
Bak,ney sesi geliyor göklerden.
Toprak 'hu' çekiyor,
Ağaçlar iki büklüm rükuda,
Ağırlığından sıyrılıyor...

Ben ruhumu soyarak cesedimden,
Hafif,çok hafif,
Bir ilk nefesim şimdi.
Bir kalp atışı, bir tef sesi.

Kurbağalar,
O en yakın komşularım,dostlarım,
Gecenin ağır senfonisi.
Yıldızları aşka davet eden.
İnsana mavera tınısı veren.

Yemyeşil bir evrenin ortasında,
İlahi güce boyun eğiyorum.
Kendi öz enerjimle kavisler çizerek,
Biraz serkreş,biraz ürkek
Süzülüyorum gökyüzüne.
Eteklerinden beyaz abamın,
Kızıl güller fırlatarak,
Ve toprağa can katarak,
Küfürle küflü yürekleri
Soğuk akşamlarla örtüyorum.

Artık dünyanız size kalsın,
İnançlarınız,kahve fallarınız.
Bir lokma,bir hırka,bir ney
Gök tavanım,yer tabanım,
Bir yakamoz harmanıyım.

İnsana ait her şeyi bırakarak,
İnsan dışında her varlık
Dostum bilerek,
Derin bir huşuda Rabbimin
Güzelliğini seyrediyorum..

O'nun dışında hiçbir şey var,
O'nunla hiç bir şey yok değildir.
Bir huzur denizi ruhumda ambar.
Bir zikir senfonisi,
Yıldızların,evrenin sesi.

'Ela bizikrillahi tetmeinnel kulub'

25.04.1995/Erciş