Yalandır şairin hayatı. Yalanı doğru söz ile anlatır anlamasınlar diye. Doğrusu olan anlar olan ile biteni.
Kışın kesilen ağaç gibiyim,
Sanırım ilkbaharı göremeyeceğim,
Köküm toprakta,
Kalanım bir öğretmenin gönlünde çıra,
Her sözü balta gibi, ciğerimi deşiyor,
O vurdukça kırlangıçlar kaçıyor,
Sevda tende buhran nefsinde esaret olur,
Aşk ruhunda söz gözünde perde olur,
Bir bilsen sevda dediğin nasıl namerttir,
Bir bilsen aşk dediğin nasıl bir nimettir...
Yar dediğin derde dilber,
Dert dediğin yar da haller,
Sabaha döndü de dünya,
Hasret seven de hülya,
Dost dediğin gülmez ise,
Sanki tüm dünya düşman olmuş varlığıma.
Gelen gülüyor, kalan dövüyor, giden sövüyor.
Beden çoktan tükendi de yine de özlüyor,
Bilsen gülene nasıl küfrediyorum şimdilerde,
Dövene nasıl karşılık veriyorum suskun sessiz,
Giden sövüyor yaşamın acımasızlığına insana,
NE ZENGİN MÜLKÜN VAR, İDRAK FAKİRİ YOBAZ!
NE FAKİR MÜLKÜN VAR, ZENGİN NEFİSLE HOKKABAZ,
SALTANATI YEŞİL ATLAS LİBAS,
OLMAYA ŞUURU YOK OLDU İNANÇ,
RÜŞVETİ MUHAKKAK OLMADI AZRAİL'E,
NE SARAY NE ZÜMRÜT NE ALTIN TAÇ,
Bırak şiir yazsın çocuklar,
Minik elleri kocaman yürekleri konuşsun.
Bırak türkü yaksın harmanda amcalar,
Kocaman yürekleri çatlamış elleri ile saz çalan,
En güzelini dokusun nakışlı oyalarıyla kadınlar,
Hayallerini süsler gibi, dünde kalan yarın yaşanacak olan
Ey zalım, sen aç susuz kaldın mı,
Kış geldi de odunsuz kömürsüz kaldın mı,
Yoklukta bakkala bi ekmek bi sigara yazdın mı,
İnsan olduğundan utanıp tüm insanlığa,
Sayıp sövüp yaşamın ecdadına küfrü bastın mı,
Sigaranı yakıp yaradana medet gözyaşı döktün mü,
İnsan birini sevmeyi bırakınca,
Her şeyi sevmeye başlıyor,
İnsan gerçek sevgiyi kaybedince,
Umursamadan sevdiğini sanıyor,
Oysaki sadece sevgisizliği öğreniyor.
Ağacı seviyor, sokak köpeğini,
Sen gidende geldi hak Mevla
Yara sendin yar oldu sevdama.
Anladım ki, aşk kalanda bin deva,
Gönlün gönlüm de ebedi yara.
Bitmeyen gözüm yaşı, akar sevdama.
Düştüm senden sonra hak yoluna,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!