Hayata dair ne varsa ilk o fısıldar kulağıma.
Hayal kurarken can verdiğim karaktere de.
Beni insafsızca yargılayan kendi içimde.
Dış görünüşüm de bağımsız göklere çıkartan içimdeki ses.
İnsani duyguları hatırlatan, benden önce eyleme geçer, kararlarını alır.
İlk ve en iyi çocukluk arkadaşım, saflığım.
Kasım…
Sen sonbaharın en belirgini,
Yazı arkanda bırakan,
Kara kışı önüne alansın.
Sen vakti gelince ağacı çıplak bırakan
Ama köküne filizi aşılayansın.
Yağmurda nefes alır, yağmurun şeffaf damlalarında görünürüm.
Mevsim ne olursa olsun, ben sadece yağmurda varım.
Kimi zamansa yağmur da bile varlığım hissedilmez,
kalırım gökyüzünde buharım da öylece.
Oysa ki,
hepimiz kıpkırmızı, insanın iliğini,
Aşıkken yari görünce nefesim tükenir
Bir ben bilirim içimdeki heyecanımı, sevincimi
O kimi zaman sonbaharda ki asi fırtınam
Ama çoğunlukla çapkın bakışlı sımsıcak güneşimdir
Sevişimde kavgamda bir bütündür gönlümde
Ah! Onun çimen gözlerinden kalbine inen bir yol olmak tüm mesele
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!