Sene Bilmem Kaç Şiiri - Sadık Korç

Kaç baharı usul usul soldurduk,
Güz ayları bir türlü geçmedi içimizden.
Sene bilmem kaç.

Küçücük bir çocuktuk o vakitler,
Avuçlarımızda umut taşır,
Gülüşlerimizle sokakları aydınlatırdık.
Sene bilmem kaç.

Ardı ardına dizilen savaşların gölgesinde,
Her mevsimin en parlak mavisi bile
Kirli pencerelerimizden içeri sızarken solardı.
Sene bilmem kaç.

Balkonumuzda incecik bir saksı dururdu,
Geçmişin izlerine inat, minik çiçekler açardı.
Biz o çiçekleri, en güzel elbiselerle süsler gibi
Sever, büyütürdük.
Sene bilmem kaç.

Zaman usul usul geçecekti güya,
Oysa biz, seninle bir dolu bir boş yaşadık,
Her seferinde yeni bir “biz” ekledik hayatımıza.
Bir ilkbahar vardı,
Eski pencerelerde saklı kalan.
Sene bilmem kaç.

Sonra roller değişti,
Bir zamanlar bize giydirdiğin elbiseleri
Şimdi biz giydiriyoruz sana
Gelinlik çağına gelmiş bir kız gibi narin,
Bir o kadar uzak.
Sene bilmem kaç,
Kaç bahar geçti sen dünyadan gideli.

Bir zamanlar umutla taşan odalar
Şimdi duvarlarından hüzün sızdırıyor bir bir.
Her köşede başka bir iklim büyüyor,
Ve anlaşılan o ki
Kış çoktan gelmiş.
Sene bilmem kaç.

Düşünüyorum da;
Gökyüzü ne güzeldi, deniz ne sakin.
Her biri ayrı bir neşenin diliydi.
Şimdi zamanla birlikte fırtınalar kopuyor içimde.
Sene bilmem kaç oldu.

Hasret sessizce yaklaştı,
Gitmeyi de bilmedi bir türlü.
Sensiz geçen her günde
Gönlümün raflarından bir damla yaş düştü,
Gözlerim seni ararken
Bütün bedenim kan ağladı.

Senden geriye
Ne bir iz kaldı görünür,
Ne de tutunacak bir nefes.
Geçmiş hayallerle doldu, gelecek ise gölgelerle.
Yaşananlar ile yaşanacaklar birbirine karıştı.
Sene bilmem kaç;
Kaç sonbahar çarptı yüzüme senin yokluğundan.