Elellerim titremeden tek satır yazabilmek sana
Kırılgan zamanların sancılı karanfil boylu sevdaları
Tüketiyorken şehrin sapağında, kırık kaldırımlarda
Yağmurun sicim olduğu, en kızıl tonundayken siyahın
Özlemeden dokunabilmek ve yaşamak seni
Hiç öğrenemeyeceksin sevgili değil seni aradığımı
Biçare düşen örtülü gözyaşlarımın sorumlusu
Ağlattın beni
Tatlı bir alışkanlıktım senin için sadece
Şekeri bittiğinde attığın sakızın gibi
Kirlettim kaldırımları
Son nefesinde bastın izmariti yüreğime
Dağladın..!
Oysa sevgili değildi sendi aradığım...
Ne olur bir akşam kızıllığı çöktüğünde kente
Kapım çalınsa
Açsam yüreğimin tüm kilitlerini
İçime dolsan, eskisi gibi kavrulsa bedenim
Siyah saçlarını savursan da tenimde
Kurtulsam her gece sokak lambalarından
Üşümekten...
Yapabilecek misin bensiz, kim sevecek benim kadar
Hadi götür yüreğini yar olsun ellere
İçin sızlamadan sevdamı öldürecek kadar
Bir alışkanlıktım zindan karası gözlerinde...!
Kayıt Tarihi : 27.9.2002 00:52:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!