Sendin ALMİRA Şiiri - Tahsin Emek

O SENDİN ALMİRA

İrem bahçesinde dolanıyordum.
Sekerek dans eden bir ahu gördüm.
Çekip başım ona doğru yürüdüm.
Kaybolarak birden delirtti beni.

Sordum ahvalimden bana güldüler.
Senin bu gördüğün serap dediler.
Ne kadar dedimse aldırmadılar.
Ferhat la mecnuna saydılar beni.

Kanmadım onlara nöbet bekledim.
Oralardan çıkıp ayrılamadım.
Bir daha ben onu görmek istedim.
Aklını yitirmiş sandılar beni.

Görünmez yerlere kurdum çadırı.
Terk eyledim tahtı sıcak yuvamı.
Görmeğe değecek o ceylanımı.
Varsınlar bir deli bilsinler beni.

Bir seher vaktinde dolunay vardı.
Etrafı bir gerdan gibi süslü’ydü.
Benim ceylanımın yüzü göründü.
Dolun Ay yanından seyreder beni.

Geçmişti aradan uzun bir zaman.
Saç sakal karışmış üst Darmadağan
Seyretmiş olacak! ki o anlaşılan.
Uyandırdı derin uykudan beni.

O ahu bir peri ben tanır idim.
Yaklaştı yanıma kendime geldim.
Kalkmadım ayağa kalmadı halim.
Serap değil gerçek sendin ALMİRA.

Bilir hallerimi izlemiş beni.
Kim öğretti dedi böyle sevmeni.
Aşkın o göklerden indirdi beni.
O bir melek KRAL'ın kızı ALMİRA.

Konuşurken birden döndü Ceylana.
Son bir kez yüzünü çevirdi bana.
Uzaklaştı içim döndü yangına.
O benim demişti benim ALMİRA.

O anda bitmişti benim nöbetim.
ALMİRA gitti de ben kaldım yetim.
Yıllar geçti ona hala hasretim.
Yüreğim de yaşar durur ALMİRA.