Senden uzak yaşamak Şiiri - Alptekin Kılıç

Özlemekten korkarmı hiç insan,
Ya aşık olmaktan,ya aşktan,
Birine bağlanmaktan,gözlerine bakmaktan
Ben sildim bu duyguları yanmaktan
Affet sana verilecek hiç bir şeyim yok artık.

Ben o son gün kaybettim,
Tüm duygularımı.
Oysa sana dogruydu gökteki bulutlarım,
Sende huzurdu seninleydi umutlarım
Bir gülüşün bile yeşertirdi
Çiçek açtıran bakışların.

Bana geldiğin her gün bir,
Bayram sevinci gibiydi
Kalbim bir kuş gibi kanat çırpar,
Çocuk gibi sevinirdi,
Sensiz bir dünyam yok gibiydi,
İşte öyle yandım öyle yandım.
Gidişinin ardından öyle ağladım,
Öyle yıkıldım yine yandım öyle yandım.

Acılarımla oturdum yokluğunla dost oldum,
Sonunda seni unuttum,
Affet sana verilecek hiç bir şeyim yok artık
Çünki ben bende kayboldum.

O yüzden böyle kaçmalarım,
İki yüzlü yaşayışlarım
İşte o yüzden aşka inanmayışım.
Yanlızlığa alıştım senden sonra,
Şimdi bana sev diyorsun
Ben yandım sen yoktun,
Ben söndüm kor oldum.

Yine yoksun bu akşam,
Yine yorgun bir akşam.
Seni görmeyen gözlerim yorgun,
Seni bekler bu akşam,gelmeyişinemi,
Yansın karanlık kalışınamı bu akşam.

Solgun düşlerimin kırılmış,
Aynaların yüzündeydi resmin,
Terlemiş camların buğusunda hayalin,
Kayboluşların ertesiydi düşüncelerim
Yine yoksun yine hiçim bu akşam.

Kalbim kasımı yaşıyor şimdilerin
Bir ağacın yaprağı dökmesi,
Gibi hüzünlerim.
Sırnaşık bir sarmaşık gibi sarıyor geceyi
Umutsuzluklar seni özlemelerin
Bir ışığın yansıması beni yansıtan gölgelerin.

Uzanıp tutacak bir dal olsaydın
Tutupta bedenimi ellerimi sarsaydın,
Kal desem gitmesen yanımda dursaydın
Bir kelimen yeterdi seviyormuyum
Diye sorsaydın.

Benim sana olan platonik bir sevdam,
Belki bundandır bu kadar yanmam
Bilsende karşılık vermezdin sanmam
Bundan susar dilim hiç bir şey anlatamam.

O kadar yakınken o kadar uzak olmak,
Sana bakmak ama dokunamamak
Sesinle gülüşünle nefesinle avunmak,
O kadar zoraki sevgilim senden uzak yaşamak.