Senden Uzak Kalmak Şiiri - Özcan İlikhan

İlk görüştüğümüz günü yâd ediyorum hep,
Gülüşünü, susuşunu, bana sevgiyle bakışını,
Ak örtünün rüzgârda nazlı nazlı dalgalanışını,
Şimdide esiyor rüzgâr, ama hüzünlü, sensiz.

Gözlerinin içine bakmaya cesaretim yoktu,
Ancak sen bakmayınca bakabiliyordum sana,
Göz göze gelince eriyordu kalbim adeta,
Kalbim hâlâ seninle ama gözlerim kaldı sensiz.

Bir haberden dolayı hüzünlendiğini hatırlıyorum,
Yüzündeki derin üzüntünün içimi parçalayışını,
Gözyaşları ile secdeye kapanıp öylece kalışımı,
Kaldırmak istemiyorum başımı secdeden, sensiz.

Çok uzaklardayım, yorgun, çaresiz, kimsesiz…
Bir gün kavuşacağım ümidiyle geceliyorum hep,
Uyandığımda senin sıcaklığını hissetmek için,
Ne çare ki buruk karşılıyorum her sabahı, sensiz.

Ondan uzak kalmaya alışmalıyım diyorum her gün,
Söz veriyorum kendime, tutamayacağımı bile bile,
Haberleşmeyeceğim kendisiyle, içim yansa bile,
Sözüme sadık kalamıyorum, yapamıyorum sensiz.

Gitmiyor hayali gözümden mehtabı andıran yüzünün,
Tınısı kulağımda her dem, bahar coşkusu gülüşünün,
Hatırası kaldı içimde kaş altından gözlerini süzüşünün,
Senin hayal köşkündeyim her gün, ama yalnız, sensiz.

Gece karanlığında yürüyorum, sensiz
Mehtabı seyrediyorum, sensiz
Yıldızlarla dertleşiyorum, sensiz
Gökyüzüne dualarımı salıyorum, sensiz
Ağlıyorum! …SENSİZ!

Özcan İLİKHAN, 14 Temmuz 2011 Perşembe, Madison, WI, USA.