Sevgi nedir,
Sahi nedir sevgi,
Seni seviyorum demek sevgi midir?
Sahi nedir sevgi
Varlığı paylaşmak mıdır? sevgi
Ya yokluk yokken kaçmak mıdır?
Sevgi zoru gördüğünde terk etmek midir?
Seninle ne zorlukları aştık
Dağları, tepeleri, Denizleri, ummanları geçtik
Dereler mi? Boğacak bizi
Seninle kuru ekmeği bölüştük yedik
Seninle sevgiyi büyüttük, ispatı ise biricik kızım
Umudunu yitirme ne olur, kahrolurum
Ne olur öyle mahsun, öyle melün bakma
Yeter ki sen enseyi karartma, yeter ki canlı tut yaşama sevincini
Oy gadasını aldığım, gaybana bütün dertlerin bana
Yetre ki umutlu ol yarına güzel günler göreceğiz daha..
Allah"a inancı olmayanın yarına umudu olmaz
Yarına umudu olmayanın Allaha inancı bulunmaz
Yoksa! Hayatın zorluğunu görüp kaçmak mıdır?
Hayat daima güzel şeyler getirmez bize
İnişi vardır, birde çıkışı….
Sevgi el ele tutuşmaktır, sarılmaktır
Sımsıkı sarılmak sevdiğine
Ölüm ayırana dek el ele tutuşmaktır
Günahıyla sevabıyla birlikte olmaktır
Sevgi emektir, sevgi çoğalmaktır,
Özverisi olmayanın emeği de olmaz sevgiye inancı da
Nice sevgisiz aşklar yaşadım,
Yaşadığım sevgisizliği sevgi sandım yanıldım
Kum tanesi gibi ezip geçtiler…
Tozlu bir bez gibi fırlatıp attılar kenara
Yüreğimi dağladılar sevgisizlikleri ile
Yanlış kişilerin yanlışlarını yaşadım…
Hiçbir suç yokken bende bütün suçların faili oldum
Ben böyle miydim? …..
Anlatsın bana beni tanıyanlar
Beni yıkamazken zalimin zulmü,
Beni tutsak alamazken kokuşmuş düzen
Bana vız gelirken sürgünler, işkenceler,
Beni yenemezken faşizmin cellatları
Oy havar! yenilmişim? sevgisizliğe
Oy bana vaylar bana! esir düştüm sevgisizliğe
Katilim oldu sevgisiz cellatlar
Kaç kez ölümün sınırına geldim,
Kaç kez ölümden döndüm, yine de ölmedim
Kaç kez yıkıntılar altında kaldım, yine de ezilmedim
Her düşüşümde, her yıkılışımda, yine de yıkılmadım
Ve bir anka kuşu misali kendimi yarattım küllerimden
Oy havar! Oy!
Yanarım, yanarımda Beni anlamadın ya ona yanarım
Ben hatasıyla sevabıyla severken insanları
Hep bende hata aradı kusuru bol insanlar
Vurgun yedim hep yüreğimden…..
Sende vurursan yüreğimden inan yaşayamam…
Tut ellerimi bırakma! Bırakma sıkı tut…..
Düşeceğim dipsiz kuyulara……..bırakma
Uçurumun kenarındayım tut beni düşeceğim
Be vefasız bire vefasız
Sev beni dedin de sevmedim mi seni,
Kaç kez derin uykulardan uyandım
Sen uyurken mışıl, mışıl seni seyrettim doyasıya
Sen hayatsın,
Sen varlığımsın,
Sen yaşam umudumsun
O umudu da alırsan elimden ben yok olacağım
Sende ezip geçme beni kum gibi
Sende terk etme beni yaşayamam
Sen beni seviyorsan eğer bende seni seviyorsam
Terk edip gitmek niye…
Beni bir annem sevdi birde sen
Seni sevmek insan olmaktır
Seni sevmek doğruyu bilmektir
Seni sevmek ABC’sidir mutluluğun
Sen beni sevebiliyorsan,
Ben seni sevebiliyorsam
Zulmün işkencesi altında susacak
Hatta ölecek gücü de inan bulurum
Ve seni sevmek ilelebet mutluluktur bunu bil..
Senden sonrası tufan,
Senden sonrası karanlık,
Senden sonrası yalnızlık,
Senden sonrası ölümdür
Senden sonrası yok be gülüm
20/06/2012
Ertuğrul ŞİMŞEK
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta